Chapter 3 part 1

We wachtten in stilte in de hotel kamer van Paul en John. Ik was net van plan iets te zeggen totdat Paul voorbij liep die uit de badkamer kwam, helemaal naakt op een handdoek na die hij om zijn heupen had gebonden. Hij keek me verwonderd aan en het stoorde hem blijkbaar niet dat ik er was. Hij gooide de deur opnieuw achter zich dicht. Ik staarde voor een tijdje met opengesperde ogen voor me uit en kreeg het gevoel dat mijn maag samenkromp. Het beeld van Paul en zijn handdoek verscheen telkens weer op mijn netvliezen. George zat naast me op het bed en ik hoorde dat hij zijn lach probeerde in te houden na mijn reactie. Wanneer het hem teveel werd, barste hij in lachen uit en John kwam kijken waar al het remoer vandaan kwam. Wanneer George zijn uitleg gedaan had, (ik was te ontdaan om te praten) en afgezien van de keren dat hij bijna letterlijk stierf van het lachen, stond John hem bij met me te plagen. Na een halfuurtje gewacht te hebben kwam Paul eindelijk de badkamer weer uit. Hij vlamde meteen naar een spiegel en begon panisch zijn haar te kammen. Ik liet mijn ogen over hem heen glijden nu ik de kans had. Hij zag er best wel verleidelijk uit in die smoking, meer dan dat zelf. Ik glimlachte zonder ik het besefte. Ach waar zat ik toch met mijn hoofd,…hij zou nooit op zo’n simpel stadsmeisje vallen als ik. “Okay, how do I look?” Vroeg hij en draaide zich naar ons toe. Ik opende mijn mond maar John was me voor. “Awful, like always.” Zei hij met een gemene grijns. “Ha-ha funny, and oh yeah, for your information, I wasn’t talking to you.” “Oh really?” John trok een wenkbrauw op. Paul rolde met zijn ogen en kwam tussen George en mij op het bed zitten. Ringo schoof zijn stoel wat dichter naar ons toe en John zat op de grond omdat hij dat vele ergonomischer vond zei hij. Die gast is me soms een raadsel. “So eh, Actually, we didn’t hear your introduction yet.” Zei Ringo, knikte kort naar me en bekeek me met een stralende blik. Ik zag de andere instemmen en me aanstaren met een verschrikkelijke enge grijns, wachtend op het moment dat ik zou beginnen. Zenuwachtig, van het teveel aan aandacht beet ik op mijn onderlip. “Okay, eh, I'm Emily Anderson, I’m 19 years old. I write some music, play the guitar, the piano, and I sing a bit. I like to draw, write, listen to music, to name a few. I really love animals and taking care of them, I’m also a little bit disordered myself but I hate people who leave trash everywhere, if that make any sense, eh, my mum has her own shop and sometimes I work there too hm ...that's all I can think of right now. Any specific questions?" vroeg ik na mijn waterval van woorden en keek de band aan diep hopend op een ‘nee’. Die ondeugende twinkeling in Johns ogen voorspelde in eerste opzicht al niets goeds. “Did you wish the towel had fallen off?” Ik gaapte hem aan en gloeide nog meer dan ik me ooit kon herinneren. "What?! No! What kind of a question is that?" Ik katapulteerde het hoofdkussen van het bed in zijn richting maar hij ving het, tot mijn spijt, op voor het hem effectief geraakt had. "Just wondering. I mean, Paul and I, we're like this:" Hij maakte crossed-fingers en gaf me een scheve veelbetekende knik. "So naturally, I had to know!" Paul kleurde lichtjes rood en weigerde verder iemand in de ogen te kijken. Hij gaf John een verdiende trap tegen zijn schenen en bekeek hem daarna met een brede grijns. “Ow!” brulde hij en keek de geamuseerde Paul met half dichtgeknepen ogen aan. Ik lachte en lipte een bedankje naar Paul. Hij knikte zachtjes en knipoogde naar me. Ik bloosde weer en wende me snel af voor hij het zou door hebben. Langs de ene kant wel benieuwd naar wat hij eigenlijk bedoelde met zijn knipoog. Waarom zat ik ook al weer met deze gedachten in mijn hoofd? Ik bestudeerde hem aandachtig. Hij was schattig. Ongelooflijk schattig zelfs. Zo schattig dat ik wel kon smelten. Waar was ik? Oh ja, hij was grappig, lief, en die mooie groen ogen… . Ik werd uit mijn dromerige gedachtegang gehaald door Brian die zijn hoofd door de deur stak en iets naar ons toe schreeuwde dat leek op een bevel. De jongens pakte hun instrumenten mee die tegen de muur geparkeerd stonden en ik bleef achter, eenzaam en alleen, zittend op het bed. Toen ze uit het zicht verdwenen waren, zag ik Brian naar me staren. Ik kreeg een krop in mijn keel en durfde hem niet aankijken. “Hey eh,….Emma, wasn’t it? vroeg hij het laatste ter bevestiging. “Emily.” Verbeterde ik hem. “Right, you can join us if you want, but you will be backstage, if that’s all right?” Zijn stem klonk zacht en het straalde deze keer vertrouwen uit. Ik knikte glimlachend zonder verdere vragen te stellen en volgde hem in stilte de gang op. We liepen naast elkaar zonder iets te zeggen. Na nog geen 5 minuten hadden we de band alweer ingehaald. Ze stonden te schuilen achter een pilaar in de lobby voor de gillende meisjes die voor de ramen van de draaideur te zien waren. George keek langs de paal en zag iets door de deur op hem af vliegen Ringo kon hem nog net op tijd aan zijn kraag wegtrekken voor het zijn gezicht had geraakt. Brian stopte zijn pas en draaide zich naar ons toe. “Okay boys, are you ready for your last performance in New York?” Ze knikte enthousiast maar hun ogen bewezen duidelijk genoeg het tegendeel. “But can we stay a liiiitle bit longer inside?” vroeg John met een in de hoogte geschoten stem. Brian rolde met zijn ogen en zuchtte. “And why would we do that?” “Because I prefer living instead of dying, that’s why.” Antwoordde John met een monotone stem. De rest ging duidelijk akkoord met het argument van hun bandmaatje. “Yeah, I’m to young and to hot to die, to much people would miss me, though.” Antwoordde Paul schaapachtig. Ik knorde toen ik in de lach schoot bij zijn zin. Paul schraapte zijn keel en de andere vier keken me vreemd aan. Okay, dat was even gênant. Ik herpakte me en ging vlak voor ze staan. “Maybe, I know the perfectly disguise.” Ik trok een wenkbrauw op en bekeek ze met een brede grijns.


“Okay, so you really think this is going to work?” Hoorde ik Ringo onzeker vragen. “Of course it will, at least it works in cartoons?! just come out, I want to see my masterpiece.” Zei ik een lach onderdrukkend en stelde me al alle gekke dingen voor. Één voor één kwam ‘the Fab 4’ met dikke tegenzin achter de paal vandaan vermomd met baarden en snorren. “Oh, whaaw,” zei ik met 1 oog dichtgeknepen en hield mijn hoofd een beetje scheef. Ze duwde elkaar zodat ze in een rijtje naast elkaar kwamen te staan. Meteen barste ik in het lachen uit bij het zien van de ‘marginale familie’ die opeens voor me stond maar herpakte me weer. John zat in een rolstoel verkleed als een oude man met een lange grijze baard die reikte tot bijna aan zijn kruis, een rond brilletje en een bruine hoed met een ganzenveer erop gespeld. Hij werd voort geduwd door George die raar maar waar bijna geen haar was veranderd op een baard en laken na dat om zijn schouders gebonden zat en dienst deed als ‘cape’. “Ahw! stop it!” schreeuwde George naar John die hem doodleuk sloeg met zijn multifunctionele stok tegen zijn benen. Georges ogen vernauwden en hij sloeg als wraakactie , met zijn vlakke hand op Johns hoed die zakte tot over zijn ogen. Ik grinnikte en keek dan naar Ringo die nonchalant en een beetje onhandig tegen de pilaar geleund stond. Hij zag eruit als een uitgebluste rocker die betere tijden gekend had. Hij viste naar een pakje sigaretten en stak er 1 op. Paul was vermomd als een verslaggever, met een deukhoed en was ingepakt met een lange jas die tot aan zijn enkels reikte. Een grijze plaksnor en een bril op zijn neus makte het helemaal af. “God, I look so ridiculous right now.” Gromde Paul terwijl hij afkeurend naar zijn reflectie keek in de liftdeuren. Hij zette de kraag van zijn jas omhoog en trok het bandje van zijn camera weer op zijn plaats. “You look fine, as always.” Antwoorde ik minzaam, er verscheen meteen een verlegen grijns op zijn gezicht. “Do you think they’re going to believe it?” “I hope they do, otherwise,… we’re in deep shit.” Gniffelde ik en haalde mijn schouders op. Paul glimlachte en schudde meewarrig zijn hoofd. “So, are we ready to go now?” Zei Brian die ongeduldig met zijn armen over elkaar voor de deur stond te wachten. “Do we have a choice?” vroeg Paul cynisch. “No.” “Thought so.” “Common.” Zei Brian en deed het teken dat we hem moesten volgen. Ik wikkelde snel nog mijn sjaal rond mijn hoofd zodat het mijn haar bedekte, zette een grote hoed op en duwde een zonnebril op mijn neus. We liepen door de draaideur en kwamen in de zee van fans terecht waarvan het oorverdovende gegil onherroepelijk uitstierf. “Where or The Beatles! And who the bloody hell are that?!” brulde iemand. “Hey, watch your words young lady!” Antwoordde John met een berispende wijsvinger in de lucht en een omastemmetje wat voor een lachwekkend effect zorgde. Paul stond wat zijn charmes te delen met enkele meisjes en George reed bijna Ringo overhoop met Johns rolstoel door de drukte. En ik? ik volgde hen gewoon als een dwaas met een hoofddoek, hopende dat mijn meesterplan zou werken, waarvan de kans redelijk klein was aangezien ik voor zo ver ik weet de slechtste plannenbedenker ben uit het hele universum. Met een lichte opluchting stapte ik de auto in. “Fuck yeah, it worked, my masterplan did work!!” dacht ik euforisch en wreef in mijn handen. “Bye, ladies!” gniffelde Paul en wuifde uitbundig naar de meisjes, hij voegde er nog een knipoog aan toe waardoor de meisjes bijna helemaal in zwijm vielen. Hij draaide het raampje weer dicht en plofte neer op de achterbank. Hij staarde ons aan met een glimlach en trok zijn plaksnor eraf met als gevolg dat er een enorme grimas op zijn gezicht verscheen. “ Y’know? it’s not fair, even if you’re not ‘Paul’ you have success with the girls.” mompelde Ringo en keek hem met zijn ijsblauwe druiloogjes aan. “How do you do that? You need to learn me those things one day, Mister!” zei hij wijzend naar Paul en zijn ogen vernauwden. Paul beantwoorde het met een brede grijns en een opgetrokken wenkbrauw. Hij wiegelde voldaan heen en weer. “Chop chop, we have to go now.” Hoorde ik Brian tegen de chauffeur zeggen en tikte de man op de schouder. Hij startte de auto meteen. Ringo wuifde liefelijk naar de meisjes maar die hadden duidelijk geen oog voor hem. Ringo zuchtte en draaide het raampje weer dicht maar zijn baard bleef er tussen steken die in minder dan een seconde van zijn kin gerukt werd. De meisjes hun monden vielen open en ze keken hem met grote ogen aan. Ringo ging snel, stijf voor zich uitstarend, terug op zijn plaats zitten. Paul merkte dat er een hoop geroezemoes ontstond buiten overvloeiend in een hysterisch gekrijs. “Hij keek meteen Ringo met samengeknepen ogen aan en Ringo keek schuldig naar zijn voeten. “Ringo….?” “Yes Paul?” Antwoordde hij zacht en een beetje bang voor de onuitgesproken opvliegende reactie van Paul. “What the bloody’ell did you do?!” “Nothing….” “Are you sure?” vroeg Paul, zijn temperament onderdrukkend. “Can’t tell you,…” Paul rolde met zijn ogen en slikte opmerkelijk wanneer hij de grote groep meisjes zag naderen. “Okay, that’s it, DRIVE!” De chauffeur gaf plankgas. Ik schrok op toen ik een flits zag van buiten af. Ik draaide mijn hoofd meteen die richting uit en zag tot mijn schrik een man met een camera in de ene hand en een notitieboekje in zijn andere hand. Mijn eerste reactie was dat ik mijn hoed zodanig over mijn hoofd trok dat hij zeker niet mijn gezicht herkende. John had de man ook gezien. “Don’t worry, I’ll handle it.” Hij ging half op me liggen zodat ze me helemaal niet konden fotograferen. Toen de fans en de enge man met zijn camera uit het zicht verdwenen waren, kleedden de jongens zich 1 voor 1 om. Met veel gewring en gekronkel waren ze klaar geraakt net voor de inkom van de arena waar hun concert plaatsvond. “Well, that was an interesting experience.” Zei George toen hij zijn das had geknoopt en netjes legde. Uit de ramen van de wagen zagen we opnieuw een bende fangirlende meisjes. “Do I need to hide?” vroeg ik hen. “hm…maybe, you can borrow my beard, if you want? It make you look like a grandma.” Zei John en reikte me de baard aan met een glimlach. “John, grandma’s don’t have a beard remember?” “Oh they don’t?” antwoordde hij geschokt, even leek het of hij inderdaad niet beter wist. “No, Lennon.” Ik sloeg mijn ogen ten hemel. ”Ladies First.” Zei Ringo met een brede grijns en opende de deur. Als volgt duwde hij me buiten. “Ringo!? Hij grinnikte. Brian had voor een tentje gezorgd dat naar de ingang leidde waar we met zen vijven in konden zodat we veilig, zonder last van fans naar binnen konden gaan. Veel ruimte was er wel niet maar ik vond het totaal niet erg om geplet te worden door Beatles.