Chapter 2

Ik opende mijn ogen maar kneep ze meteen weer dicht door het felle zonlicht. “Is she awake?” “ssshhht!…look Paul, she’s opening her eyes!” “Is she dead?” hoorde ik iemand grinniken “really, John, really??” Ik hoorde vervolgens een viertal mannenstemmen door elkaar spreken. Ik kantelde mijn hoofd lichtjes, opende mijn ogen en ging meteen met mijn hand naar die ene pijnlijke plek op mijn hoofd. Ik kreunde zachtjes en fronste mijn wenkbrauwen. Wanneer ik mijn arm wegtrok verschenen er 4 bekenden hoofden boven me in een kringvorm. Het duurde enkele seconden tot het doordrong. Het gesprek viel meteen stil wanneer ze merkte dat ik weldegelijk wakker was. “Hey, is everyting alright?” begon Paul en keek me bezorgd aan. Hij ging als volgt op zijn hurken zitten. Er vormde zich een brok in mijn keel en met grote ogen keek ik hem aan. Het enige waar ik aan kon denken was niet proberen te gillen. “Are you okay?” herhaalde hij. Ik opende mijn mond lichtjes als een soort reflex en zocht naar mijn woorden. Mijn hart bonsde in mijn keel. “Eh, ye- yeah, I think so… what happened?” “You were standing there in the crowd and suddenly I saw you collapse. I just caught you before you did hit the ground.” Vertelde Paul en wees naar de plek die nu helemaal leeggelopen was. “We noticed that you were totally knock out so a couple of policemen carried you away from the hustle.” Ging John verder. Paul stak zijn hand uit en ik ging er een beetje onwennig op in. Hij trok me recht en keek me aan met zijn puppyoogjes die glinsterde in het zonlicht, maar ik probeerde toch om de één of andere reden oogcontact een beetje te vermijden. “Thanks for helping me, by the way, that was very kind of you.” “No problem luv,” antwoorde hij. Ik voelde me nog steeds een beetje duizelig maar dat zou wel over gaan dacht ik. Ik schudde de losse blaadjes van mijn jurkje en viste er nog enkele uit mijn haren. Net wanneer ik opkeek, keek ik recht in het verwarde en licht geïrriteerde gezicht van dé Brain Epstein, jawel, hun manager. Mijn hart sloeg een slag over. “Eh,…Hi!” zei ik op een gênante toon en wuifde met een kleine, vluchtige beweging. “Who’s this.” Vroeg hij aan de jongens en wees me op een minachtende manier aan. Zijn gezicht was strak en zijn mond was vertrokken tot een streep. “Yes! her name, eh…” Zei John alsof hij het antwoord wist op een moeilijke quizvraag. Zijn stem stierf weg en er volgde een stilte. “Emily.” Fluisterde ik naar George die het dichts bij me stond en gaf hem een voorzichtige elleboogstomp. Hij keek me even vreemd aan maar toen ging het lichtje branden. “Emily.” Antwoordde hij en grinnikte. “I don’t care about her name! You know what I mean!” “Eh, no I don’t..” murmelde ik onbewust. Paul schoot in de lach en sloeg zijn hand voor zijn mond van zodra Brian hem aankeek. “I’m still waiting.” Bromde hij ongeduldig en keek de jongens één voor één aan. Zijn blik was nu gevestigd op Ringo die onbehaaglijk in het rond keek. “Eh, this lovely lady here, fainted.” Antwoordde Ringo uiteindelijk waardoor ik me wat gevlijd voelde. “So?!” “So, we helped her.” “And?!” “And maybe she can stick with us until she feels better.” Stelde Paul voor. Brian was nog steeds niet onder de indruk wat je zo kon aflezen van zijn gezicht. “Paul,” begon hij rustig. “ARE YOU CRAZY?! She’s a bloody fan, we can’t take her with us?!” “Wow, you sound like the world’s is going to end, man.” grapte John. “It ís going to end, if we don’t follow our time scadual!” brulde hij al tikkend op een schriftje dat hij plots in zijn handen had. John kuchtte en krabte ongemakkelijk achter zijn oor. ”Look boys, we don’t have time for this, there are a lot of other fans waiting for you in LA.” Paul fronste zijn wenkbrauwen. “Well, we can’t leave her alone here either?” Brian zuchtte en bekeek me van onder naar boven maar zweeg. John deed aanstalte tot knielen maar Brian wuifde het weg. Wow. wacht…., begreep ik het nu goed? stond er een Beatle op het punt voor me bedelen?! Ik glimlachte voldaan. “Okay, okay,… you’re right, we can’t leave her here, but I’m going to say it only once; please, don’t do stupid things.” De jongens knikte dankbaar. Maar wat hij daarmee bedoelde was me een ander paar mouwen. “Now, get in the car boys.” Zei Brian minzaam. Het viertal volgde hem dan ook meteen. Ik wankelde half op mijn benen omdat ik me nog wat zwak voelde en ik kon hen amper bij houden, niet dat ze abnormaal snel liepen. “Shall I help you Melady?” vroeg Paul als een echte gentleman, die toevallig, (of niet?) achterom keek omdat hij opmerkte dat ik niet volgde. Hij draaide vluchtig een aantal keren met zijn pols en maakte een soort buiging. Ik schudde gniffelend het hoofd. “No, don’t worry, I can hopefully walk. But thanks for the offer anyways.” Zei ik, compleet er niet van bewust dat ik net een voorstel van dé Paul McCartney had afgeslagen. Ik glimlachte een beetje onzeker. Ik wist dat ik er spijt van zou krijgen. Hij keek me in de ogen en het leek even of hij mijn gedachten kon lezen en zomaar wist dat ik het niet meende. “Are you sure?” net wanneer ik wilde antwoordde verloor ik mijn evenwicht en viel ik in zithouding in het gras. Ik ging meteen met mijn hand naar mijn hoofd. Het gloeide verschrikkelijk en mijn wangen voelden vuurrood aan. “Obviously not.” Grinnikte hij. Hij liep naar me toe en hielp me weer overeind. “ ’you okay?” hij keek me aan met een bezorgde maar tevens een verleidende blik. O, ik verdronk bijna in zijn ogen,…maar ik schudde me weer wakker. “I’m fine.” Hij sloeg zijn arm om mijn middel, gooide mijn arm rond zijn nek ter ondersteuning en hij nam mijn hand vast. “Thank you.” Zei ik met een zachte stem. Zijn armen voelde warm en zacht aan. Ik voelde me veilig in zijn buurt. Al zou een monster van 3 meter ons aangevallen hebben, ik wist dat hij me zou beschermen. Hij liet me vlak voor het open portier van de auto los. Zijn armen gleden langzaam van me af maar hij bleef mijn hand vasthouden. Ik twijfelde even of ik wel zou instappen of niet. Mijn moeder had me altijd van kleins af geleerd nooit mee te gaan met vreemden, maar The Beatles zijn toch geen vreemden? Of wel soms? Ik haalde mijn schouders op, schudde die gedachte van me af en stapte zonder verder aan de consequenties te denken, de auto in. Ik nam plaats naast Paul. Ik kon niet geloven dat ik zo kalm kon blijven in zijn buurt, in tegendeel zelfs. Het eerste half uur van de rit heerste er een ongemakkelijke stilte in de auto. Je weet wel, zo van die momenten wanneer niemand iets zinvols kan bedenken om te zeggen. “soooooo,……awkward silence….” Begon ik om de stilte te verbreken en legde mijn beide handen, met de handpalmen naar elkaar, op mijn knieën. Ze keken me allemaal aan met een gek gezicht. “Yeah, that was a bit uncomfortable. Anyways, maybe we should try to get to know each other a little bit better.” Zei John al wijzend naar mij en bekeek me met een brede grijns. "I'll start!" riep George en schraapte zijn keel. "Hi, I'm George Harrison, and I am a Beatle!” ‘Obviously’ dacht ik meteen en glimlachte erbij. “I love to play the guitar, and don't write music. Paul!" Paul rolde met zijn ogen maar glimlachte. "I'm Paul McCartney. I play Bass Guitar, sing, and write music. I love to laugh and have fun...that's basically it. John!" "I'm John Lennon. I play rhythm guitar, sing, and write music. I love to laugh and have fun...That's basically it. Ringo! Paul rolde z’n ogen bij de sterke gelijkenis tussen John’s en zijn ‘voorstelling’. "I'm Richard Starkey or Ringo Starr. I play drums, don't sing, and don't write music. I hate to laugh and have fun...that's basically it. Emily!" We lachten met Ringo’s ‘gevoel voor ironie.’ Toen we uit gelachen waren, draaide Paul zich naar me toe en keek me aan. "You probably already know quite a lot about us. More so than we know ourselves, in fact. We, however, don't have that advantage. But please give us a better introduction than we gave you, I'm begging you!" Hij ging nog net niet op zijn knieën zitten smeken. “Sure.” Antwoorde ik met een grijns. “Where do I begin…” Er verscheen opeens een hoofd over de passagierszetel, ik schrok me rot en keek Brian met grote ogen en mijn hand op mijn borst aan. “Boys,…and madam….” Zei hij het laatste een beetje minachtend. “We’re almost on our destination, so get your luggage. We’re going to the hotel at first so you can change clothes and stuff before the concert begins.”

*

Ik zuchtte wanneer Paul me uit de auto hielp. Ik glimlachte naar hem en giechelde toen John zijn hoofd stootte wanneer hij uit de auto kwam. “Bloody he-“ hij wreef nonchalant over zijn hoofd en legde zijn haar weer netjes. Als volgt keek hij als een klein kind boos naar het dak van de auto. "Oh my gosh! It's...The Beatles!" een massa meisjes kwam op ons afgestormd, gillend. Ik schreeuwde het bijna zelf uit, maar eerder uit angst dan uit enthousiasme. “De enige uitweg is hysterisch rondjes lopen.” Was mijn conclusie, na 3 volle seconden naar de steeds naderende bevolking te hebben gestaard. Buiten dit, had ik geen oplossingen meer. Paul greep mijn hand vast en trok me met hem mee terwijl hij voor me liep. Ik had geen idee waar hij me naartoe nam. Ik was te bang om er bij stilt te staan. Niet veel later, hoe dan ook, bevond ik me veilig en wel in een conciërge cabine. Het was er pik donker en ik hoorde onszelf op adem komen. We stond allemaal dicht bij elkaar. Ik stond geplet tussen Paul en John. “George, get that bloody ass of yours out of my face, y’know?” hoorde ik Ringo fluisteren. “Well excuse me Ringo, just get your face out of my ass then…” antwoordde George verbeten. “SSSSSHT!! you two!” Ik keek op naar Paul, ietwat bedeesd door het feit dat mijn hoofd tegen zijn borstkas gedrukt zat. Zijn ademhaling was zwaar en ik hoorde bijna zijn hart bonzen. “Are they gone?” Vroeg ik wanneer het gegil uitgestorven was. Hij knikte en opende de deur waardoor we er als een groot hoop uit vielen. "Does that happen a lot?” met moeite probeerde ik een trilling in mijn stem te onderdrukken. “No, not at all!” antwoordde John sarcastisch. "Last time we ended up locking ourselves in a girls bathroom! No one was in there thankfully, and it was one of those that didn't have any stalls. Y’ know, that was just like a regular home bathroom, but without a shower or anything." Ik staarde hem aan en zag aan hem dat hij zich behoorlijk ongemakkelijk begon te voelen. "Don't you get frightened? I mean, it’s kind of scary. It really freaked me out.” George lachtte. "We used to, but we've kind of gotten used to it by now. Don't worry, it'll take a while for you to get into the whole scheme of things." Ik knikte naar hem nog een beetje bekomend van wat er net gebeurd was.