Chapter 1

Ik kwam op de bestemming aan helemaal opgemaakt met een witte pin-up dress die ik geleend had van mijn moeder, een paar rode pumps en mijn lange blonde haren vielen perfect over mijn schouders, waarvan ik de bovenste lokken had vastgespeld met een rode strik. Een beetje ongemakkelijke trok ik mijn jurkje wat naar beneden en liep verder. Ik baande een weg door de grote groep mensen die zich verzameld had op een immens groot grasveld om de meest charmante popsterren van de wereld te ontmoeten, The Beatles. Dé popsensatie die het hart van elk meisje wel niet deed smelten. Ik betrapte mezelf er steeds op dat ik tegen doodgewone mensen begon te praten. Wel, het was beter dan continu op de binnenkant van mijn mond te kauwen, waar ik op dit moment zeker niet mee kon stoppen. Ik praatte tegen iedereen,… iedereen die ik ontmoete.
Eindelijk ik ga hem zien, hem ontmoeten! Dacht ik half – obsessief. Mijn hart sloeg sneller en was klaar om open te barsten met mijn geheim. Maar ik moest me nog even inhouden voor een tijdje. Ik begon doelloos rond te dwalen door de menigte en kon me niet langer concentreren om te praten met mensen. Ik wist niet waar ze waren of waar hij was, maar ik voelde het tintelen, geloof me. Opeens zonder waarschuwing verschenen ze alle vier, zittend op houten krukjes onder 1 van de bomen. Iemand kondigde vriendelijk aan dat de kinderen als eerste naar voren mochten komen om hallo te zeggen. Tot mijn verbazing zag ik dat de kinderen allemaal voorbeeldig een rij vormden. Ze waren allemaal zo klein! Hun moeders stuurde hen naar de rij met tranen in hun ogen, alsof het hun eerste schooldag was. Ik was duidelijk geen kind maar een vrouw die belachelijk veel boven hen uittorende met haar hoge hakken en sjieke pin-up dress. Het enige dat ik met die kinderen gemeen had was dat we gekleed waren door onze moeders.

De spanning begon te stijgen en ik zweette rivieren doorheen mijn kleren. Voelde me langs de ene kant een beetje gegeneerd maar ik was onvermijdelijk in mijn vastberadenheid. Het hele jaar had ik naar dit moment verlangt. Bye bye adolescentie, ik was nu eindelijk klaar om the Beatles te ontmoeten. Ik stapte wat meer naar voor om ze beter te kunnen bezichtigen. “‘The Fab Four’ onder een boom.” Dacht ik dromerig. Ze zagen er zo schattig uit. Net zoals op de posters waarmee ik de muren van mijn kamer zowat behangen had. Maar ik wist dat ze niet die lieve, schattige mop tops waren zo als ze zich voordeden. Dat wist je meteen wanneer je ze van dichterbij inspecteerde. Johns geforceerde glimlach, deed vermoeden dat er een hoop vreemde gedachten door zijn hoofd raasde. Ringo, met een brede grijns op zijn gezicht, leek volkomen onrustig en nonchalant over dit hele gebeuren. George was sterk en behendig, hij had zijn houding aangepast tot ongeveer op de hoogte van de kinderen en probeerde zo veel mogelijk kleine handjes te schudden. Ik had vooral oog voor Paul. Hij was een echte showman, de leukerd die de menigte wat bezig hield. Ik had geen idee of ik wel zou kunnen praten tegen hem als het mijn beurt was. Wat viel er te zeggen? Mijn hoofd was compleet leeg. Eindelijk schoof de rij wat op en was het zover. John begroete me het eerst, daarna pakte George mijn hand. Ik herinnerde me ze amper. Paul was degene die mijn aandacht trok en mijn hart begon sneller en sneller te slaan, klinkend als donder in mijn oren. “Kijk dan toch Em,…” Zei ik om mezelf in de hand te houden. “Hij is zo lief met die kinderen.” Ik bewonderde het, wanneer hij naar beneden keek en hen liefdevol op het hoofdje tikte. Opeens voelde ik hem mijn richting uit kijken maar het was een hele andere blik dan ervoor. Het was gevuld met belofte en seksualiteit wat me verbijsterde. Ik kwam met hem face – to – face te staan. “Hello” zei hij, schudde mijn hand en keek me aan. “My god, you’re beautiful.” Zei hij complimenterend terwijl hij zijn ogen over me heen liet glijden. "You're not so bad yourself," Herhaalde ik als een idioot. Een jaar in de planning en dit was alles wat ik kon bedenken? Mijn knieën wankelden onder mijn kleedje. Ik was stapel verliefd op hem. Hoe kon het ook anders. Iedere vrouw wilde Paul. “Well, move on. Next person,” zei de stem des Hel. Met lichte tegenzin schoof ik op naar de volgende persoon, Ringo. Maar ik had de connectie gemaakt. Paul had naar me gekeken met zijn lieve, mooie, puppyoogjes en dat was het. Paul ging verder met zijn conversatie en charmeerde de volgende fan in de rij. Ringo zwaaide met zijn hand en hierdoor werd ik uit mijn gedachtegang gehaald. Ik glimlachte naar hem en uit routine drukte hij een papiertje met zijn handtekening in mijn handen. Een beetje teleurgesteld door mijn minieme interactie met Paul, begaf ik me weer naar het grasveld waar de wachtende en krijsende fans met spandoeken en schriftjes stonden te zwaaien. Na de fanmeeting was er een persconferentie voor kranten en tijdschriften. Voor de journalisten gelde altijd de macht van de sterkste aangezien het altijd vechten was om 1 van de 4 te kunnen interviewen. De jongens beantwoorde beleefd op hun vragen al waren de journalisten meer dan opdringerig. George en John deelde een sigaret met elkaar terwijl Ringo verveeld voor zich uitkeek en Paul enthousiast opging in het beantwoorden van de gestelde vragen. “Wow no, no baby that’s a lie!” schreeuwde John opeens naar een interviewster en priemde zijn vinger naar de vrouw terwijl zijn ogen lichtjes vernauwden. De vrouw schrok maar spendeerde er niet meer aandacht aan dan nodig. Niet dat ik wist waar het overging. Ik concentreerde me terug meer op Paul die ondertussen helemaal omsingeld was en bijna een recorder in zijn oog kreeg. Ringo zat nog steeds met zijn hoofd gesteund op zijn hand, en met een brandende sigaret tussen zijn vingers in tegenstelling tot George die dan weer dreigde inslaap te vallen. Je zag zijn hoofd wegzakken van zijn arm en zichzelf telkens opnieuw weer wakker schudden.

*

John werd iets in het oor gefluisterd en keek daarna zijn manager ongelovig aan. Hij antwoordde iets geluidloos en trok daarna met zijn wijsvinger aan zijn kraag alsof hij stikte van de hitte. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was het nieuws redelijk onverwacht. Hij boog zich voorover en deelde het met de rest waarvan Ringo geschokt reageerde. De journalisten begonnen te protesteren wanneer de 4 rechtstonden. “It’s okay, our manager said we have to go now.” kondigde John aan die met zijn armen heen en weer zwaaide om de aandacht van de menigte wat te vestigen. Ze riepen hen dingen na terwijl de manager hen veilig probeerde weg te krijgen. Ik hoorde iemand van de medewerkers ‘Hey, sit down!’ roepen naar een opdringerige interviewer en hij vloerde de man bijna. Ze zijn net als muggen, irritant en ze gaan voor geen goud weg. “This way, boys.” Zei hun manager en leidde ze met een handgebaar langs de fans, weg van de journalisten. Een aantal politiemannen probeerde de wringende en huilende fans wat te kalmeren en tegen te houden voor er ongelukken zouden gebeuren. Een kleine schok ging door me heen toen ik ze mijn richting uitzag komen. Ik probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen en niet te gaan fangirlen. John en Paul deelde nog enkele handtekeningen uit terwijl Ringo en George er alles voor deden om zo snel mogelijk in de auto te kunnen stappen, voor dat al hun kleren er bijna afgerukt werden. Paul, Ik bewonderde het echt dat hij zo kalm en beleefd bleef, hoe opdringerig de fans soms ook waren. Ik keek geamuseerd naar hem en de manier waarop hij flirterig knipoogde naar de meisjes. Ik richtte mijn blik op zijn schouder, de lijn van zijn kaak, en toen draaide hij zich naar me toe. Ik keek bijna recht in zijn ogen. Zijn ogen waren groen. Groen als eikenbladeren in de zomer. We maakten oogcontact en bleven het een tijdje vasthouden. Ik werd helemaal warm van binnen en de vlinders vlogen als gestoorden tegen de wand van mijn buik. Mijn hoofd raakte volledig in roes wanneer hij naar me glimlachte.
De zon scheen fel en weerkaatste op Johns zonnebrilglazen. Ik kreeg het zelf warmer met de minuut. Ik begon wat te ijsberen en extreem met mijn handen te wapperen voor wat verfrissing. De mensen rondom me keken me aan alsof ik geschift was. Ik begon me benauwd te voelen en mijn ademhaling werd steeds onregelmatiger. Het voelde alsof ik elk moment kon instorten. Een verdovend gevoel verspreidde zich tot in mijn benen en zwarten vlekken vormden zich voor mijn gezichtsveld. “Ik ging niet flauwvallen zeker niet nu!” zei ik tegen me zelf en probeerde me overeind te houden. Het gevoel was sterker dan mezelf en als een lappenpop viel ik neer tussen het publiek. Ik kon enkel nog mensen horen praten. Hun stemmen waren vervormd alsof ik mijn hoofd in een kom water had gestopt. Een arm nam me vast en ik hoorde dat iemand iets aan me vroeg, Mijn gehoor was te troebel om het te verstaan maar ik herkende de stem uit duizenden, het was Paul. Ik kon me bijna niet meer bewegen en als verlamd lag ik op de grond. Uiteindelijk hoorde ik niets meer.