Chapter 2 ~ Harry Styles

Haar vertrouwde geur drong mijn neus binnen. Ik was eindelijk thuis. 'Je bent in orde.' snikte ze en drukte een zachte kus op mijn lippen. Ze moest eens weten. Ja, fysiek was ik in orde, maar deze uitzending had me gebroken. Schuldgevoel raasde door mijn lichaam telkens wanneer ik terug dacht aan het oorlogsgebied. Sarah zette haar voeten weer op de grond en keek me glimlachend aan. Ik nam haar hoofd in mijn handen en veegde met mijn duimen haar tranen weg. 'Stop met huilen, ik ben er.' Ik drukte een kus op haar voorhoofd. 'Kom, we gaan naar huis.' fluisterde ze, duidelijk tevreden.

Sarah woonde bij mij op de basis. Ik was verplicht om daar te wonen zodat ze me altijd konden oproepen als er een probleem was. Ze had niet zo'n goede relatie met haar vader en vermits ik meerderjarig was, had ik aangeboden dat ze bij me kwam wonen. Ik vond het verschrikkelijk om haar achter te laten als ik weer eens uitgezonden werd, maar gelukkig had ze al een paar vriendinnen gemaakt. Vrienden, die heeft ze het hardste nodig, als er iets met mij zou gebeuren dat ze tenminste van iemand steun kon verwachten.

'Heb je nog met Eleanor gepraat?' vroeg ik en keek haar onderzoekend aan, maar aangezien ze blij was, veronderstelde ik dat ze nog van niks wist. Ze fronste haar voorhoofd toen ze dacht wanneer ze voor het laatst Eleanor had gesproken. 'Niet sinds vorige week.' Toen was er ook niks aan de hand. Ze keek me onderzoekend aan en liet me halt houden. 'Waarom?' Ze hield haar hoofd een beetje schuin, iets wat ze altijd deed als ze dacht dat er iets niet klopte. Voor een kort moment sloot ik mijn ogen, hopend om wakker te worden uit deze nachtmerrie, maar toen ik ze opende, keek ik recht in het gezicht van Sarah. 'L-Louis is gestorven.' haperde ik.