A ranger/traitor 67

Twee dagen lang reden ze in een snel tempo zoals alleen grijze jagerspaarden het kunnen volhouden bij het kamp vandaan. Het was Miko al snel duidelijk dat Will niet doelloos vluchtte, maar een bepaalde richting aanhield.
“Zijn we op weg naar Celtica?” Will knikte.
“Goed opgemerkt. Kun je ook raden waarom?” Nu was hij weer helemaal de leraar.
“Er zijn daar geen grijze jagers.”
“Inderdaad en wat gaan we doen als we daar zijn?”
“Ons verbergen?” Op het moment dat de woorden zijn lippen verlieten, besefte Miko hoe dom het klonk. Grijze jagers kropen niet weg in een holletje om niets te doen en al helemaal niet als het koninkrijk gevaar liep. “Gaan we nog steeds proberen om hun verzamelplaats op te sporen?” Tot Miko’s verbazing schudde Will zijn hoofd.
“Nee, toch niet als je daar mee bedoeld dat we de stranden gaan afzoeken. We gaan naar Skandia in Celtica zal er wel een schip te vinden zijn dat ons een eind in de juiste richting brengt.” Miko zei niets. Tot enkele maanden geleden zou hij in de wolken geweest zijn met dat idee, nu beangstigde het hem alleen maar.
“Dat een schip rechtstreeks van Celtica naar Skandia vaart komt nooit voor. Ik hoop dus dat we kunnen meevaren naar een van de buurlanden. Welke zijn dat?”
“Het Sonderland en Teutoland”, antwoordde Miko, “Zijn er vandaaruit schepen die naar Skandia varen?”
“Misschien, maar ik denk niet dat de kans bijster groot is.”
“Maar hoe raken we daar dan?”
“Dat hangt ervan af waar we uitkomen.”

Voor degene die niet meteen kunnen volgen met de aardrijkskunde en de boeken niet binnen handbereik hebben, hier is een kaart:
kaart