161. 3 Hoops and 4 clubs.

“Hier is je water.” Zei Tom die een flesje voor m’n neus hield. Ik trok snel mijn hand van Bill zijn bil en hij trok snel zijn arm weg die rond me lag. “ En je cola.” Zei Tom sneaky tegen Bill. Terwijl hij dat deed wiebelde hij met z’n wenkbrauwen en Bill trok een zuur gezicht. “ Bedankt.” Mompelde ik en Bill door elkaar. Friedolien kwam terug naast me zitten en Tom nog eens naast haar. Ik draaide mijn flesje water open en nam een slokje. Terwijl ik dat deed zag ik de jury al terug op hun plaats gaan zitten en stonden de Spaanse meisjes alweer klaar om op te lopen.

Hun routine ging niet helemaal zoals geplant. Een meisje liet haar hoepel vallen en nog een ander meisje greep naast haar knots. Teleurgesteld liepen ze ook af. Dat zag je zo aan hun gezichten en aan de manier waarop ze afliepen. In de ‘Kiss and Cry corner’ zag je enkele meisjes huilen. Ik had echt medelijden met hun. Als ze hun score krijgen vond ik niet dat ze dit verdienden. Jammer genoeg kan ik niet oordelen over hun punten.

Nadat ze hun punten hadden gekregen liepen de Spaanse meisje terug naar hun kleedkamers in de coulissen. “ 3 hoops and 4 clubs, Bulgaria!” werd er door de microfoon gezegd. En meteen daarna liep mijn favoriete team op. Doodserieus liepen Christina en Galina met hun teamgenoten op. Ze stapten op de mat en gingen in hun begin positie gaan staan. Het beginsignaal startte en ze begonnen sierlijk te bewegen op de muziek.

Het was een prachtige routine. Geen enkele fout en de punten waren er ook naar. Ze hadden een beter resultaat dan de vorige routine. Toch zou ik hun nog meer hebben gegeven. Na afloop liepen de meisjes terug naar de coulissen. Uit het niets sprong ik recht en riep naar Christina en Galina. De meisjes keken allemaal mijn richting uit. Ik stak mijn duim in de lucht en zwaaide naar hun. “ Prachtig gedaan!” gilde ik. Friedolien trok me terug neer zodat ik terug op me stoel zat. “ Alle mensen kijken naar je!” mompelde ze tussen haar tanden. “ Ik mag toch zeggen dat ik het goed vond.” Verdedigde ik mezelf. “ Ja, maar daarom hoef je nog niet heel de zaal bij elkaar te roepen.” Zei ze nu met een scheef glimlachje op haar gezicht. Nog voor ik het goed besefte piepte het beginsignaal weer en starten de Japanse dames aan hun routine.