28. Jazz Mayden

Ik werd wakker door het felle licht dat door mijn raam naar binnen scheen. Even verstijfde ik toen ik twee armen om me heen voelde, maar toen herinnerde ik me alles van afgelopen nacht weer.
Zayn lag met een vredige uitdrukking te slapen en ik keek vertederd naar zijn ontspannen gezicht.
‘Je staart naar me.’ Mompelde Zayn opeens.
Ik grinnikte en een van zijn ogen ging langzaam open.
‘Ik dacht dat je sliep.’
Zayn grijnsde en drukte een vluchtige kus op mijn lippen.
‘Zayn?’
Hij keek me zwijgend aan en ik legde mijn hand tegen zijn wang.
‘Dankjewel dat je gebleven bent.’ Zei ik oprecht.
Hij glimlachte en streelde met zijn duim langs mijn lippen.
‘Ik doe alles om er voor je te zijn.’ Zei hij zacht.
Ik glimlachte en wierp even een blik op de klok.
‘Oh nee! Ik moet rennen!’ Ik sprong uit bed en bond haastig mijn haren vast. Nadat ik mijn shirt over mijn hoofd trok besefte ik dat Zayn nog achter me lag en ik draaide me blozend om.
‘Sorry.’
Geeft niets, ik vind het geen vervelend uitzicht hoor.’ Zei hij lachend.
Ik grijnsde scheef naar hem en vluchtte met mijn kleren naar de badkamer.
Ik keek nog eens naar mijn horloge en zag dat ik nog maar tien minuten had om bij het park te komen. Ook al vond ik het niet meer zo nodig om dit neurotische gedrag voort te zetten, de minuten die ik met Liam in het park spendeerde waren gezellig, en dat dreef me.
Zayn kwam kermend uit bed en ik duwde hem lachend terug.
‘Blijf maar hier, ik ben over een half uurtje terug.’
Ik had de woorden eruit moeten wringen, maar ik dwong mezelf op die manier om Zayn te vertrouwen. Ook al had ik geen persoonlijke spullen die echte waarde hadden, het was toch al heel wat om iemand alleen in mijn woning te laten.
Ik trok een sprintje en zag na vijf minuten al het park verschijnen. Ik grijnsde toen ik Liam nietsvermoedend voor me zag rennen en ik zette een tandje bij.
Ik vertraagde zodra ik naast hem rende en keek hem grijnzend aan.
‘Jij bent laat zeg.’ Zei Liam.
‘Verslapen.’ Zei ik fronsend, waarna Liam me even onderzoekend in zich opnam.
We kwamen aan bij ons bankje en met een licht verhoogde ademhaling ging ik zitten.
‘Ik vond je training gisteren echt goed. Je hebt een verfrissende stijl.’ Zei Liam.
‘Dankjewel. Ik was best nerveus, als ik eerlijk ben. Jullie muziek is niet de normale muziek waar ik op dans.’ Grinnikte ik.
‘Nergens voor nodig. Ik bedoel, je hoorde toch wat Simon zei? Je bent volgens hem een van de beste dansers die hij ooit heeft gezien.’
Ik lachte even kort en dronk snel wat van mijn flesje drinken.
‘Zayn vindt je echt leuk, wist je dat al?’ Vroeg Liam.
Zwijgend keek ik hem aan, ik was niet van plan om te vertellen dat Zayn momenteel in mijn bed lag.
‘Ik heb hem nog nooit zo gezien. Ik bedoel, hij heeft wel al met meisjes gehad, maar nooit echt serieus. Hij geeft echt om je.’
Ik voelde mijn gezicht even betrekken toen ik hoorde over de velen meisjes, maar ik kon het hem niet kwalijk nemen dat ik de laatste drie jaar nu eenmaal geen relaties was aangegaan.
‘Ik weet het.’ Zei ik uiteindelijk met een klein glimlachje.
‘En jij? Geef jij ook om hem?’
Verontwaardigd keek ik naar hem op.
‘Denk je dat ik hem gebruik?’
Ik realiseerde me dat Liam niets wist van de kus van gisteren, of Zayn’s verblijf afgelopen nacht.
Ik klemde mijn kiezen op elkaar, maar Liam grijnsde al zelfingenomen.
‘Ah, ik snap nu waarom Zayn na de dansles opeens niets meer van zich liet horen.’
Het was even stil, en we stonden samen op. Dit was het punt waar ons gezamenlijk moment van de dag altijd eindigde, want we moesten beiden een andere kant op.
‘Ja.’
‘Ja wat?’ Vroeg hij verward.
‘Ja, ik geef ook om hem.’ Met die woorden begon ik te rennen.