Chapter 25

Hij tilde me voorzichtig op en plaatste me in het grote bed. Mijn lichaam viel meteen in het zachte matras waardoor ik heerlijk lag. Nog steeds kon ik niet echt realiseren dat, dat echt gebeurt was. Danny zoende me? Of mag je dat zo niet noemen? “Ik moet morgen werken. Dus ik ben er niet. Ik zal proberen je niet wakker te maken want ik moet al om 6 uur opstaan. Dan kun jij gewoon uitslapen. Jan is gewoon thuis.” Jan, jan, zo heette hij dus. Ik kleurde vanzelf rood bij het idee dat ik die naam vergeten was en er gewoon niet op kon komen. Gelukkig maakte Danny geen opmerking over mijn gezicht. Het bloed bleef maar naar mijn hoofd stijgen en had even het idee dat ik ontplofte. Ik verdronk meteen in het bed, in een waas. Net alsof ik in coma was. een coma door een heerlijke slaap die ik nu wel verdient had.

“Niet doen! alsjeblieft.” Ik kroop naar achteren. Hij kwam steeds dichterbij met het mes in zijn handen. het mes blonk en zag er erg scherp uit. Nog nooit was hij zo ver gegaan. Zou hij het nu wel doen? zou hij me willen vermoorden? “wegkruipen heeft geen zin, ik krijg je toch wel te pakken.” Zijn krakende stem kwam steeds dichterbij. Zijn voetstappen waren duidelijk hoorbaar en ik hoorde hem hijgen. Het mes kwam steeds dichterbij. “Alsjeblieft, ik heb je niks fout gedaan.” Hij grinnikte vals en pakte me vast bij mijn arm. In een ruk trok hij me omhoog. “Jawel. Jij bent fout.” Hij sloeg me met zijn vuist in mijn maag waardoor ik als reactie moest overgeven. Ik kotste hem onder en dat was iets waar hij niet tegen kon. het maakte hem nog bozer. Het was allemaal zijn schuld, waarom moest hij me pijn doen? ik voelde iets kouds tegen mijn wang aan, daarna een brandend gevoel. Hij had een valse grijns op zijn gezicht, hij genoot er van dat ik pijn had. ik probeerde hem met al mijn kracht weg te duwen maar het lukte niet. Hij was te sterk voor mij. Het bloed sijpelde langzaam van mijn wang af. Het druppelde op de grond. Opnieuw kwam hij dichterbij met zijn mes. “Nee.” De tranen bleven maar over mijn wangen heen gieten. “Wat heb ik fout gedaan?” ik kreeg geen antwoord. Het mes kwam met volle vaart mijn kant heen. Een stekende pijn overspoelde zich in mijn buik. Mijn witte shirt werd rood. Met mijn hand graaide ik naar de wond van het mes. Ik zag hem opnieuw aankomen met een volle vaart. “Nee.” Mijn stem vervaagde zich in een hol geluid. Niemand kon me horen, ik was hopeloos. De mes stak zich opnieuw in mij, dit keer in mijn boven arm. Langzaam werd het zwart voor mijn ogen. Ik zakte door mijn benen en viel op de grond.