004 - White Love Moon

Ik greep zijn arm beet, niet boeiend wat het hem deed. Ik sleurde hem mee, mijn armen waren getraind maar ze bleven dun. District 2 had zo zijn voordelen. Met grote stappen sleurde ik hem mee, ik ging doodleuk op mijn instinct af. Ik deed wat me was geleerd. De hoorn was het enigste waar mijn blik nog op gericht was, al snel wierp ik een blik op zijn gezicht die medelijdend stond. ‘je moet verdomde rennen duwde!’ sprak ik boos waarna ik hem alleen maar harder mee sleurde. Ik wou winnen, hij mocht niet doód. Nee dat mocht niet. Een mes kwam onze kant op vliegen van het meisje uit district 1. Met 1 soepele klap klapte ik het mes aan de kant, het maakte alleen maar een snee in mijn hand maar pijn was ik gewend, het was niks vreemds meer. Pijn was ten slotte maar een gevoel, het deed mij niks meer. Pijn was iets als je bloed zag, als het je niet opviel was pijn er ook niet. Pijn was iets wat je hersenen zeiden en dat moest je negeren. Ik raapte het mes op en stopte hem in mijn riem. Opnieuw pakte ik Liam beet en trok ik hem verder mee, spullen pakken en daarna het spel gemeen spelen, dat was mijn manier. Het tegen over gestelde van mijn oudere broers, ze deden mee met de beroepers maar overleden door 1 dom misverstandje en dat ging ik dus echter niet doen.
Bij de hoorn aangekomen greep ze een paar wapens, 2 zwaarden en een aantal messen die ze in haar riem stak. Met haar grote ogen keek ze om zich heen waarna ze 1 van de weinige rugtassen in de handen van Liam drukte. ‘Pak hem gewoon’ Met een vragende blik keek hij haar aan maar deed wat ik zei. Zo snel als ik kon pakte ik nog een tas en deed die om mijn rug heen. Nog snel greep ik een laatste mes, stopte hem in mijn zak waarna ik Liam weer mee trok maar dit keer richting het bos wat er was. Er was 1 ding waar ik absoluut zeker van was, het bos zal vol liggen met steek wapens en andere gevaarlijke wapens. Onhandig trok ik hem mee en bleef ik hem mee trekken, rennend langs de andere tributen. Ik zwaaide met mijn zwaard waarna er iemand neer viel, wie het precies was wist ik echter niet, volgens mij een aardig onbekend persoon uit district 2 waarna zijn partner voor mijn voeten ook dood neer knalde. Ik sprong er over heen en bleef Liam achter mij aan mee sleuren.
We moesten het overleven, het moest gewoon, het boeide me niet wat ik er voor moest doen. Voor zijn leven vechten en zo dus ook voor de mijne, voor zijn leven en dus ook voor het mijne iedereen uitmöördën. Het boeide me niet meer. ‘RENNEN, REN DAN’ schreeuwde ik in paniek waarna ik een blik op mijn hand die 1 van mijn zwaarden beet hield wierp waar het bloed uit liep. ‘TOE NOU GEWOON’ riep ik in paniek uit waarna ik hem nog steviger beet pakte en hem harder mee trok, hij moest rennen, het moest gewoon. Ik moest terug naar huis toe, ik moest volgend jaar samen met mijn moeder naar de tv kijken en kijken naar de andere mensen die vechten voor hun leven van uit ons nieuwe huis in de winnaarswijk. Waar we dan samen zalden koken zoals ik beloofd had. ‘JE MOET, JE MOET, JE MOET’ riep ik uit waarna ik nog sneller begon te rennen en hem ruwer mee begon te trekken.