11.

Malfidus keek grijnzend naar mijn sacherijnige gezicht. Kon die sukkel nou echt nergens anders zitten? Ik zag hoe de wolk boven hem oplichtte en bijna tegelijk hoorde ik een oorverdovende knal. Ik schrok me echt een ongeluk, net als de rest van de klas.
De rest van deze saaie les zonder Aliene probeerde ik me te concentreren op mijn boek. Ik had er een spreuk over uitgesproken zodat hij niet nat kon woorden. Over mijn stuk perkament waar ik de antwoorden van de opdrachten op moest had ik niet behekst, in de hoop dat het door de regen boven Malfidus hoofd onleesbaar zou woorden. Ik was niet zo gemotiveerd om echt iets zinnigs op te schrijven. Ik hoopte ook dat Sneep niet zou kunnen lezen wat er dan werkelijk stond, want anders zou ik levenslang moeten nablijven. Op het moment dat ik Sneep aan het tekenen was (verdrinkend in zijn eigen ketel) schrok ik nog harder dan van het donderen boven de hoofden van Zabini en Malfidus. Ik voelde hoe een hand op mijn bovenbeen werd gelegd. Ik slaakte een gil maar er kwam nog steeds geen geluid over mijn lippen. Ik schoof mijn stoel luidruchtig naar achter en stond op. Malfidus keek me spottend aan. “juffrouw Clark wilt u de klas soms wat vertellen” zij sneep dreigend. Ik keek uitdagend terug en knikte. Dat had sneep niet verwacht dus bleef hij stil. Ik draaide me terug naar die kwal en gaf hen zo’n harde klap in zijn gezicht dat de plek gelijk rood werd. Elegant nam ik weer plaats, maar stond meteen weer op toen Sneep mij er uit stuurde. Ik bleef op de gang wachten tot de les voorbij was.



reacties????