Hoofdstuk 16

Als ik wakker wordt, ben ik toch even bang, dat mijn vader toch dood is. Dat ik droomde, dat hij er was. Dan, merk ik pas dat iemand mijn hand vast heeft. Ik kijk opzij en kijk in het lachende gezicht, van mijn vader. ‘Zit je hier nou al, de hele nacht’? Vraag ik. ‘Nee hoor’, antwoord hij, ‘maar ik dacht, dat je het wel fijn zou vinden, als ik er was als je wakker werd’. ‘Dankjewel’, fluister ik, ‘dat vind ik inderdaad erg fijn’. ‘Waar ben ik eigenlijk’, vraag ik, ‘ik ben het gisteren, vergeten te vragen’. ‘je bent op de ziekenzaal’, antwoord mijn vader. ‘En dat’, hij wijst naar de vrouw, die er gisteren ook was. ‘Dat is madame Plijster, zij gaat voor je zorgen’. Ik kijk hem even bedenkelijk aan. ‘Je er niet van hé, als mensen voor je zorgen’, zegt mijn vader. ‘je kent, me door en door’, antwoord ik, ‘maar ik geloof, dat ik geen keus heb’. ‘Hoe lang, moet ik eigenlijk hier blijven’? Vraag ik. ‘Tot het weekend’, zegt madame Plijster, die net haar kantoortje uit komt lopen. ‘Je had al eerder weg gemogen, als je gisteren niet zo hard geschreeuwd had, dat kon je nog niet aan’. Ik bijt op mijn lip, maar ik knik dan toch. ‘Ik moet gaan lieverd’, zegt mijn vader, ‘als schoolhoofd, ben ik verplicht om bij het ontbijt te zijn’. Ik knik, ‘ga jij, maar lekker slapen lieverd’. Ik knik nog een keer en laat me instoppen. ‘Zeg je tegen, Harry, Ron en Hermelien, dat ik het leuk zou vinden, als ze na de lessen even langs komen’? vraag ik. ‘Natuurlijk’, zegt mijn vader en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd, daarna verdwijnt hij door de deur, van de ziekenzaal, naar buiten. Daarna, laat ik me meenemen in de slaap.