Hoofdstuk 4

Onderweg voegde Wovo zich weer bij ons. Zijn kleding was niet zo bijzonder. Hij was net als ik in het blauw.
Hij zette grote ogen op toen hij mijn jurk zag. 'Wow, jij hebt geluk met je stylist.'
'Ze heet Geosa. Maar ik, ehh...' Ik bedacht me en zweeg.
'En wat?' vroeg Wovo.
'Ze heeft de jurk zowat zelfgemaakt.' hoorde ik opeens. Ik keek om. Geosa kwam glimlachend aangelopen.
Wovo bekeek me nogmaals van onder tot boven. Ik begon al te protesteren, maar Geosa snoerde me de mond. 'Het is gewoon zo.'
Toen arriveerden we bij de strijdwagens. We stapten in degene van District 8. We zaten amper of de wagens begonnen te rijden.
Toen zagen we het publiek. Een felgekleurde massa die helemaal uit het lint ging.
'Je moet rechtstaan en zwaaien,' fluisterde Wovo, 'Dan worden ze gek op je.' Ik keek hem aan. 'Waarom doe jij dat niet?'
'Ik durf niet,' zei hij, en hij liep rood aan. Ik moest bijna lachen. 'Ze zullen je heus niet vermoorden.' Enkel in de arena, dacht ik wrang. Ik schudde die gedachte snel van me af.
'Nee, maar jij maakt een betere indruk.' zei hij, 'Met je jurk, en iedereen zag je met Jake bij de Boete.'
'Al goed.' mompelde ik. Ik stond op en zwaaide vrolijk naar de mensen. Ze krijsten en wezen naar mij en mijn jurk. Ik zag mensen tegen elkaar schreeuwen en het was niet moeilijk te raden wat ze zeiden. Ik wil ook zo'n jurk, waar haalt ze die vandaan? Toen begon een groot deel in koor te schreeuwen: 'Acht! Acht! Acht! Acht! Acht!'
'Nu rechtstaan of ík vermoord je persóónlijk in de arena.' siste ik tegen Wovo. Aarzelend stond hij recht en hij zwaaide. Het geschreeuw voor District 8 nam toe. Opeens viel er iets in de koets aan mijn voeten. Ik raapte hem op en zag tot mijn verbazing een blauwe roos. Zodra het publiek zag dat ik een roos gekregen had, begonnen ze met nog meer bloemen te gooien naar onze koets. Vanuit mijn ooghoek zag ik de Beroeps jaloers toekijken, en sommige andere tributen ook. We werden bedolven onder de bloemen, totdat de koetsen stopten op de stadscirkel en president Snow op het podium verscheen.
Hij begon zijn toespraak die hij elk jaar hield aan het einde van de openingsceremonie. Toen hij klaar was, dwaalde zijn blik over de stadscirkel. Hij bleef heel even haperen bij mij, zodat ik hem recht in zijn ogen aankeek. Een koude rilling kroop over mijn rug. Toen verliet hij het podium.