160. Even pauze.

Na een prachtige en zowat foutloze routine groette de Bulgaarse meisjes af en liepen naar de ‘Kiss and Cry corner’ om te wachten op hun punten. Als Christina en Galina langskwamen zwaaiden ik en Friedolien uitbundig naar hun. Ik stak mijn duim op en de 2 meisjes zwaaiden terug en wierpen een kushandje. “ Mooi gedaan.” Zei ik tegen Friedolien. Ze knikte en zei : “ Toch zou turnen in zo’n groep niks voor mij geweest zijn. Ik ben veel te competitief.” Ik lachte : “ Dat weet ik.” Onze aandacht ging meteen terug naar de ‘Kiss and Cry corner’ waar ze hun punten gingen krijgen. Het duurde even voor ze verschenen op het grote scherm recht voor ons in de zaal. Na enkele tellen verschenen de punten. “ Mooi, maar het had meer gemogen.” Zei Friedolien. Ik knikte en Bill zei dat hij het ook vond. Ik stond versteld van zijn kennis die was bijgekomen voor deze sport. Stiekem vond ik het wel leuk hoe ik hun met deze sport had laten kennis maken.

De meisjes van Bulgarije liepen af en op dat moment stond Japan klaar om op te komen. Meteen sprongen er enkele Japanse mensen die achter ons zaten recht met spandoeken. Het was leuk om hun bezig te zien. Na een goed anderhalf uur waren alle groepen al geweest met hun 5 touwen. Nu was het even pauze en daarna was het tijd voor de hoepels en knotsen. “ Zullen we iets halen om te drinken?” vroeg Tom. “ Ja, goed idee. Het is hier ongelofelijk warm en ik heb dorst!” zei Bill. “ Iedereen Cola?” vroeg hij. “ Neen!” zei ik snel “ Ik niet. Voor mij water graag.” “Ben je een vis?” vroeg hij met opgeheven wenkbrauw. “Neen, ze mag geen junkfood en frisdrank meer drinken vanaf nu.” Zei Friedolien betweterig. “ Waarom?” vroeg Tom die het blijkbaar nog altijd niet doorhad. “ Omdat ik binnenkort moet turnen. Ik mag nu niet meer aankomen of teveel junkfood enzo eten. Ik word er moe en sloom van.” Legde ik uit. “ Een vis dus.” Lachte Tom. Ik draaide met mijn ogen terwijl Friedolien hem een elleboogstoot gaf. “3 Cola en een water?” vroeg hij. “ Ja, ga nu maar!” zei Bill. Tom en Friedolien stonden recht en gingen om drinken. “ Vind je het mooi?” vroeg ik. “ Ja, ik ben gefascineerd geworden door deze sport.” Zei Bill enthousiast. “ Dat vind ik fijn om te horen.” Zei ik eerlijk terwijl ik mijn arm op zijn bil legde. Hij bloosde een beetje. “ Ik vind het fijn dat je meegekomen bent naar hier en dat het eindelijk terug wat beter gaat tussen ons.” Zei ik vast voor de zoveelste keer tegen hem. Bill knikte : “ Ik ook. Je kan niet geloven hoe blij ik ben dat ik hier ben voor je. Ik wil je in alles blijven steunen meid.” Hij legde zijn arm om me. Het kriebelde in mijn buik. “ Morgen heb ik training hier voor een uurtje of twee en de dag erna moet ik hier al staan.” Terwijl ik het zei verdrongen de zenuwen de vlinders. “ Je zal het supergoed doen prinsesje van me.” fluisterde hij. Het kriebelde. Het kriebelde ongelofelijk. Die woorden. Prinsesje? Dat had ik in weken al niet meer gehoord. Het gevoel, het was onbeschrijfelijk. Ik kon de wereld aan.