Because You Wouldn’t Remember Anyway

Het meisje kijkt, de jongen kijkt. Ze lopen langzaam naar elkaar toe. “hai” zegt ze zacht. “hoi” zegt hij. Het blijft stil en ze kijken elkaar alleen aan. samen lopen ze zonder iets te zeggen naar een parkje in de buurt. Samen zitten ze op een bankje. Ze kijken naar de vogels, bomen en de vijver. De wind speelt met haar haren, waar hij stiekem naar kijkt. Ook het meisje kijkt stiekem af en toe uit haar ooghoeken. Zij denkt dat ze hem herkent. Ze schraapte haar keel en zegt zacht. “lang niet gezien...”. de jongen kijkt haar verbaasd aan. “groep 5, op de schommel, je had me eens geduwd... groep 7, tijdens klassenfeest, hebben we geschuifelt... groep 8, op het kamp, je duwde me van de boot af...” een glimlach siert haar mond. “sorry... maar ik kan me er niets van herinneren... hoe heet je?” “mijn naam is Elisabeth, maar iedereen noemt me liz, en jij bent Michael, maar iedereen noemde je Mike...” “klopt...” het meisje stond op en ging voor de jongen staan. Ze klopte drie keer op zijn hoofd. “au...? waar was dat voor nodig?” “gewoon... ff iets checken...” “pft! Wat dan?” “nou... dat je nog steeds een leeghoofd ben...” “Wat!!” opeens drukte het meisje haar lippen op die van hem. Ze voelden zacht aan. de jongen schrok eerst, maar ging snel mee in de zoen. Hij trok haar op schoot en hield haar vast bij haar heupen, het meisje sloeg haar handen om zijn nek en trok hem dichter tegen haar aan. Met haar tong likte ze langs zijn lippen, en hij opende zijn mond. Ze proefte zoet, en hij smaakte naar mint. Toen ze elkaar los lieten vroeg hij haar “why?” “because you wouldn’t remember anyway...” ze lachtte en trok hem weer in een zoen. Nog steeds verbaasd beantwoorde hij toch haar zoen.

Because he wouldn’t remember anyway...