# 003 - Antonella Martinez / Zayn Malik

Antonella Martinez

De hele avond was ik bij Zayn gebleven. We hadden gepraat. Vooral gepraat. Ik moest al mijn frustraties er gewoon eens uitgooien. Ik moest al hetgeen zeggen wat op mijn lever lag. En ik moest zeggen dat het had geholpen om eens tegen iemand te kunnen zeggen. Niet zomaar iemand, maar mijn beste vriend die tijd voor me maakte ondanks zijn druk schema. Ik was hem zo dankbaar dat hij in mijn leven was gekomen. Ik wou dat we terug avonden hadden zoals vroeger. Avonden waar we samen buikpijn kregen van het lachen, junkfood aten en gezellig films keken. Hier had ik nu zelfs geen behoefte aan, maar in de toekomst zou ik het wel weer willen. Ik was het nu gewoon allemaal even beu. Alles. Maar dan ook echt alles. Behalve Zayn. Ik kon niet geloven dat hij werkelijk bij me bleef en me bleef troosten. Ik hield echt zoveel van hem. Zonder hem zou ik niets waar zijn. Zonder hem zou mijn leven geen zin hebben. Zonder hem zou ik alleen staan.

Na een tijdje begon ik moe te worden. Het vele huilen zou daar wel mee te maken hebben. Mijn ogen deden gewoon pijn ervan. Alsof er geen traan meer uit zou kunnen rollen. Op dit moment lag ik tegen Zayn aan op zijn bed. Met mijn hoofd op zijn borstkas en met mijn ogen gesloten. Voor ik het wel en goed besefte, viel ik in slaap. Zijn lichaamswarmte had zeker en vast ervoor gezorgd dat ik nog sneller zou slapen.


Zayn Malik

Ik had naar haar geluisterd zoals elke beste vriend dat zou moeten doen. Ik deed het graag voor haar, want ze was nu eenmaal één van de belangrijkste meises in mijn leven. Naast mijn moeder en zussen dan. Ik zuchtte even zachtjes en ik streelde haar arm wat makkelijk ging aangezien ze tegen me aanlag op mijn bed en ik mijn arm om haar heen had geslagen. Ik voelde hoe ze lichtjes kippenvel er van kreeg. Dat was vast niet van de koude, want het was hier niet eens koud. Plus het was nog eens in de zomer en het was echt stralend weer buiten. Een beetje zonde om dan zo verdrietig te zijn, maar ik begreep haar wel. Ik herinnerde me nog hoe ik werd gedumpt. Alles behalve een fijn gevoel. Lang tijd had ik niet gekregen om er bij stil te zijn, want ik had het druk met One Direction samen met de jongens. Dat was nu eenmaal het leven als je in de meest populaire boyband zat. Antonella leek er wel mee om te kunnen gaan; dat ze me zo weinig zag. In de toekomst zou dat wel nog vaker gebeuren. Maar ik wist zeker dat ze het zou kunnen accepteren. Dat had ze vroeger ook gekunnen. Zelfs nog voor Jake. Ik keek even opzij naar haar nadat ik mijn gedachten over mijn ex Perrie had kunnen stopzetten. Blijkbaar was Anto in slaap gevallen. Ik vond het alles behalve erg. Ik vond haar nog schattig zo. Ik zag dat de tranen die al de hele avond over haar wangen heen hadden gelopen, waren opgedroogd. Het arme meisje. Ze had dit echt niet verdiend. Ik zou haar niet wakker maken. Ze kon best hier blijven slapen. Dat deed ze vroeger ook vaak genoeg. Ook voor Jake, want Jake moest mij niet zo en ik hem niet. Mijn vooroordeel over hem was dus juist. Hij deugde niet. Dat wist ik al van het begin. Ik had Anto dat gewoon nooit gezegd. Ik zou haar gekwetst hebben met die woorden. Maar kijk nu? Waar was ze nu beland? Ook gebroken en gekwetst.