Het onverwachte nieuws

Het slechte weer komt me tegemoet als ik ga ontbijten. Ik voel geen rust meer en dan moet ik voldoende eten. Als ik de koelkast open trek zien mijn ogen dat er niet veel valt te eten dus besloot ik naar de supermarkt te gaan. Mijn auto is bij de maker en ik kreeg geen nieuwe dus moest ik met de fiets door de regen. Geen probleem, ik heb een regenvest bij me. Als ik binnenkom voel ik de hitte die over mijn huid glijdt en de rustgevende muziek. Dan kijk ik even naar buiten en dan zie ik dat het hagelt met veel harde en ruwe wind erbij. Aan de kassa staat een grote rij te wachten om te betalen en er is geen andere kassa open. Na een grote 10 minuten wachten ben ik aan de beurt. Na het afrekenen stak ik alles in mijn tas en probeerde ik door de storm heen te fietsen maar ik kon niets zien. Ik moest mijn ogen dicht houden en dan opeens gebeurt het onverwachte... ik fiets tegen een boom heen en verloor mijn bewustzijn. Toen ik na een kwartiertje wakker werd stond er een oud mevrouwtje naast mijn bed. ik vroeg wat er gebeurt was. ze zei dat ik tegen een boom reed en dat ik nu in het ziekenhuis lig. Ze stak haar arm uit en gaf me een kaartje. Het was van Liam.Een opfleurkaartje en oorbellen. "Wat lief" dacht ik bij mezelf. Hij ging naar Chicago voor een filmopname. Hij speelt mee in een film over de oorlogtijden. Hij mailt me elke dag om te zien hoe het met me gaat en we bellen elke avond om nog eens bij te praten over de gebeurtenissen en over een maand komt hij terug want dan zijn de laatste opnamen gedaan. Er komt een zuster binnen om te zeggen dat de bezoekuren gedaan zijn en dat ik moet rusten.De volgende dag als ik uit het ziekenhuis ben bel ik meteen Liam om te zeggen dat ik terug thuis ben. Hij zei dat hij iets belangrijks moest zeggen, hij heeft een tafeltje gereserveerd en kwam me om 20:00 uur ophalen. ik liep snel naar boven en trok mijn kast zo snel mogelijk open. ik had geen idee wat ik moest aandoen, mijn ogen gleden over de planken van mijn kast. in een hoekje van mijn kast ligt een hoopje kleren, ik haal ze eruit om ze op te vouwen terwijl er een zwart met rood gekleurd kleedje tussen uit het hoopje valt. op dat moment wist ik zeker dat dat het ging worden! ik slofte de badkamer in en trok het aan. nog snel even rommelen tussen de juwelen en dan opeens hoor ik de deurbel. ik snelde naar beneden en deedrustig de deur open. daar stond hij dan, in een pak met een boeket rozen. ik pakte nog snel mijn tas en dan konden we vertrekken. toen we aan het restaurant aankwamen fluisterde hij nog iets in de ober zijn oor. hij bracht ons naar een tafeltje in de hoek waar er 3 violisten klaar stonden. toen we hadden besteld pakte hij mijn hand en zei dat hij een leven met me wou beginnen. hij keek naar de violisten en ze begonnen te spelen. hij ging op zijn knieen zitten , keek in mijn ogen en deed een aanzoek...op dat moment was ik sprakeloos. ik wist niet wat ik moest zeggen. iedereen keek ons aan en op dat moment zei ik 'ja'. ik gaf me een ring en lachte. sinds dien kon mijn avond niet meer stuk. de avond verliep vlekkeloos en natuurlijk om nooit te vergeten.