Part 12

Part 12.
Ik zat op het muurtje tegenover het voetbal veldje. Ik probeerde mijn gedachtes op een rijtje te zetten. Tevergeefs. Ik was in de war, vreselijk in de war. Vanachter me hoorde ik gemompel "Liam, nee, laat me los ik wil terug ze wil me toch niet," mompelde een stem. "Je zal het toch eens moeten proberen,' zei een andere stem. "Het heeft toch geen zin, ik heb het echt bij haar verkloot," "Ja maar dát deed je zelf," er kwam iemand naast me zitten. Liam. "Hey," zei hij voorzichtig. Ik glimlachte kort. Naast Liam ging Zayn héél voorzichtig zitten. Ik keek niet op. "He," mompelde hij, ik zei niets. Liam zuchtte, "Wat zijn jullie ongezellig," mompelde hij. Ik zei nog steeds niets en staarde voor me uit. Zayn mompelde iets onverstaanbaars. Liam zuchtte weer en fluisterde iets tegen Zayn. Die zuchtte. "Zoë, het spijt me," mompelde hij. "Het spíjt je?!" riep ik uit. Zayn zei niks. "Aan het spijt me heb ik niets Zayn!" riep ik uit. "Wat wil je dan dat ik doe?!" riep hij wanhopig. "Wat ik wil, is dat je me nooit vergeten was. Wat ik wil is dat je me met rust laat!' riep ik en liep weg.

Ik liep kwaad weg en ging in het park zitten, even rust. Ik wist het allemaal niet meer. Ik vind hem nog steeds leuk, hij is niets verandert. Ik ben kwaad op hem, hij liet me vallen en herkende me niet. Ik was verdrietig, verdrietig dat hij me zo liet vallen. Verbaast, hoe kon hij me vergeten? Er moest toch een reden achter zitten? Of niet? Heeft hij al die vriendschap nep gedaan? En dacht hij nu eindelijk van me af te zijn? Nee, waarom zou hij dan al die bijnamen verzinnen en zo doen. Dan zou hij dat toch wel gezegt hebben. Ik liet mijn gezicht in mijn handen vallen, ik weet het niet, zoveel vragen. En ik zou er geen antwoord op krijgen. Ik wilde dit niet, ik wilde geen ruzie. Ik wilde hem omhelzen, zeggen dat ik hem gemist had, maar dat deed ik niet. Dat was zwak, alsof ik geen ruzie kon volhouden. Normaal kon ik dat ook niet. Als iemand zijn exuses aanbood accepteerde ik het vrijwel altijd. "Zoë, alsjeblieft luister naar me," hoorde ik een stem achter me. Het liefst was ik opgesprongen, over de bank gesprongen en hem omhelst, maar ik hielt me in met de gedachte. 'Ik ben niet zwak.' "Zayn, alsjeblieft ga weg, je maakt het alleen maar erger," snikte ik. Ik kwam omhoog en keek voor me uit terwijl de tranen al geluidloos over mijn wangen stroomde, onmogelijk om te stoppen. "Huil je nu?" vroeg hij bezorgt. "Ga, alsjeblieft, weg," snikte ik. Ik hoorde een tijd niets en toen ik me voorzichtig omdraaide was hij weg. Dit was het domste wat ik ooit heb gedaan, ik wilde dat het goedkwam, en ik stuur hem weg. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan, ik wilde opstaan en roepen tegen hem dat hij moet terug komen. Ik wilde hier gewoon weg, weg uit Kroatië, weg van One Direction, weg van Zayn. Maar ik zat hier nog drie weken.