Living forever 15.4

Siva
Ik stond nog altijd heel ongemakkelijk, maar dat maakte me niet meer uit. Luppe was in gevaar.
‘Denk je werkelijk dat wij daar in trappen?’ vroeg Daric verbaasd.
‘Weerwolven?’ vroeg Tom verbaasd om daarna woedend naar Jay te kijken.
‘Hé relax ik heb ze niets gezegd,’ zei die snel. Ik draaide met mijn ogen.
‘Ga haar helpen,’ zei ik, maar niemand luisterde.
‘We geloven jullie toneel stukje niet,’ zei Parkin, maar hij klonk onzeker.
‘Ze rent zo snel als een vampier. Ze… ze draagt haar ketting weer,’ zei Nathan verbaasd. Tom keek woedend naar Max.
‘Het kan zijn dat wanneer ze de ketting lang gedragen heeft ze hem niet meer hoeft te dragen om bescherming te krijgen,’ zei die snel. ‘Waarschijnlijk werkte wat jij deed niet en is heeft ze daarna de ketting terug gestolen.’
‘En dan rent ze nu als vampier rond in het bos?’ vroeg Jay verbaasd.
‘Ja inderdaad,’ zei Nathan.
‘Ga haar dan daar weg halen,’ zei ik weer maar niemand luistert.
‘Ze hebben haar bijna te pakken,’ zei Nathan nadat hij weer even naar de bomen geluisterd had. ‘Volgens mij is het tijd om in te grijpen,’ zei Jay. ‘Dan kan ik meteen mijn nieuwe truckje uit proberen.’ Max knikte.
‘Nathan, Jay en ik gaan Luppe helpen,’ besloot hij. ‘Tom, help jij Siva even en zorg dat hij niets stoms doet.’ Hij wilde rennen, maar bedacht zich nog even. ‘Hou hem wel heel!’
‘Ik zal mijn best doen,’ zei Tom. Ze renden alle drie op bovennatuurlijke snelheid weg.
‘Jij zal hem misschien heel houden, maar wij doen dat niet,’ zei Cargan. Hij greep me nog iets strakker beet en de houten staak werd dichter bij mijn hart gebracht.
‘Beste jongen,’ zei Tom. ‘Je hebt het helemaal verkeerd. Siva is geen vampier.’ Hij hield zijn hoofd scheef en bekeek de drie jongens een goed.
‘Ik geloof je niet,’ zei Cargan en stootte de houten staak in mijn hart. Ik zag Toms ogen verkleuren toen hij het bloed rook.
‘Siva is geen vampier,’ zei Tom zachtjes. ‘Ik ben de vampier.’ Cargan liet me los en ik besloot voor de grap even voor dood te spelen.
‘Hij is echt een mens,’ zei Cargan geschrokken.
‘Was zul je bedoelen,’ zei Daric zachtjes.
‘Nu ben ik behoorlijk boos,’ zei Tom met een mier zoete glimlach op zijn gezicht en een lief stemmetje. Ik vond dat het al lang genoeg had geduurd.
‘Jippie, einde van de poppenkast. Trek nu dat ding uit mijn lichaam,’ merkte ik chagrijnig op. De drie jongens sprongen zowat drie meter de lucht in. ‘Relax ben een onsterfelijk mens. Dus een mens, maar dan onmogelijk te doden.’ Ik glimlachte even vriendelijk. ‘En trek dan wel nu DAT VERDOEMDE KLOTE STUK HOUT UIT MIJN LICHAAM!’