159. Butterflies and 5 ropes.

De volgende morgen was ik wakker geworden met een zalig gevoel. Die nacht had ik gedroomd dat Bill me had gekust. Zelfs in mijn dromen voelde ik de vlinders in mijn buik opvliegen. Nadat ik de droom honderden keren in mijn gedachten had laten afspelen stond ik op en zocht ik iets om aan te doen voor straks te gaan kijken naar de groepencompetitie. Ik haalde een skinny jeansbroek uit en nam een lichtroze blouseje die er perfect boven paste. Ik nam toen ook lichtroze ballerina’s en trok ze aan. Na dit alles ging ik bij Irina op de deur gaan kloppen. Ze deed open en ik zei haar dat ik vandaag naar de groepencompetitie ging gaan kijken. Ze zei dat het goed was en dat ze waarschijnlijk ook zou gaan kijken straks. “ Oké, dan zie ik je strak.” Zei ik en ik liep nog steeds met een vrolijk gevoel door de gang op weg naar de plek waar we afgesproken hadden.

Het was mooi weer en ik liep voorbij de bewaking van het Olympisch dorp. Ik kon wel huppelen zo vrolijk voelde ik me. Bijna huppelend ging ik naar de plek waar we afgesproken hadden. Dat was aan het bloemenperkje net voor de ingang van het gebouw waar alle turnwedstrijden zouden doorgaan. In de verte zag ik ze al staan, twee redelijke grote jongens en een iets kleiner meisje. Ik zwaaide naar hun en al vlug had Friedolien me gezien en zwaaide ook terug. Ik versnelde mijn pas en toen ik bij hun aankwam begroette ik ze elk met een zoen. “ Hé zullen we naar binnen gaan zodat we vooraan zitten?” zei Tom. Ik knikte en samen liepen we naar binnen. Ik regelde bij de ingang dat we naar binnenkonden zonder te hoeven betalen en liepen naar binnen waar het allemaal zou gebeuren, ook voor mij over een twee dagen. We gingen net voor de mat gaan zitten en zagen overal al mensen rondlopen. Een paar trainers die de mat controleerden, jury leden die hun papieren in orde brachten en cameramannen die hun camera’s goed opstelden.

Niet veel later zaten de tribunes al vol en werd er door een microfoon aangekondigd dat de competitie zou gaan beginnen. Alle jury leden zaten klaar en ik zat samen met Friedolien gespannen te kijken. “ 5 ropes, Spain.” Klonkt er uit de luidsprekers en de eerste groep gymnasten kwam op. Na hun dansje gingen ze naar de ‘Kiss and Cry corner’. Dit heette zo omdat daar altijd werd gekust met de trainsters of werd gehuild. Ik kon er geen beschrijven meer van geven want dat was gewoon zo. Iedere gymnast noemde dat zo. Da was de plaats waar je de punten te weten kreeg. Als de Spaanse meisjes weg waren klonk er : “ 5 ropes, Bulgaria.” Ik ging op het puntje van mijn stoel zitten toen ik de 5 meisjes, inclusief Christina en Galina zag opkomen in donkerrode pakjes.