158. Alone in the hotel room.

Na dit alles was er nog een receptie voor alle atleten. Lang hebben ik en Irina daar niet gebleven. We liepen naar onze kamer in één van de hotels die in het Olympisch dorp stonden. Ik was nu afgesloten van de buitenwereld zodat ik me kon concentreren op de competitie. In mijn hotelkamer stond ook een tweepersoonsbed meer dit keer moest ik er alleen in liggen. Toen ik weer voor de zoveelste keer deze reis mijn koffer aan het uitpakken was ging mijn mobieltje over. Het was Friedolien. Ik nam op terwijl ik mijn turnpak voor mij touw in de kast legde. “ Je was super!” gilde ze al voor ik kon hallo zeggen. “ Ik heb gewoon maar moeten wandelen,hoor.” Grinnikte ik. “ Dan nog. Hoe je liep en hoe je dat kushandje in de camera wierp. Het was schitterend! Ooit overwogen om op tv te komen? Je zou heel goed voor een zender kunnen werken.” Ratelde ze. “ Friedolien, neem adem tussen je zinnen en hou even je mond. Kwebbelkous.” Lachte ik. Ik hoorde hoe iedereen lachte aan de andere kant van de telefoon. “ Ik sta op luidspreker zeker?” gokte ik toen ik mijn trainingsbroekje in de kast legde. “Misschien.” Zei ze. Ik lachte even en zei : “ Hallo jongens.” Aan de andere kant hoorde ik Tom en Bill hallo terug zeggen. “Bedankt voor jullie verassing.” Voegde ik eraan toe “Ik ben zeker dat jullie nu ook op tv gekomen zullen zijn.” “ Ik hoop het.” Zei Friedolien enthousiast. “ En wat doe je?” vroeg ik om van onderwerp even te veranderen. Als ik terug dacht aan daarnet voelde ik terug de zenuwen opkomen. “ We zitten bij Bill op de kamer, die jongen zit anders ook alleen. En straks gaan we nog iets drinken in de loungebar hier.” “ Ja, ik zal wel vroeg in mijn bed kruipen.” Grinnikte ik terwijl ik op mijn bed naast mijn koffer ging zitten. “ Sorry.” Zei ze snel. “ Is niet erg Frie. Maak het daar maar leuk.” Zei ik oprecht.

Na nog heel wat gebabbel en gelach hingen we op. Ik besloot om mijn pyjama aan te doen en in mijn bed te kruipen. Ik zette de tv nog even op en zapte wat. Niet veel later ging mijn mobieltje terug over. Dit keer was het een berichtje van Bill. Er stond in dat hij het jammer vond dat ik er niet bij was om iets te gaan drinken en dat hij me zou gaan missen om naast te slapen. Ook wenste hij me proficiat om de opening die ik deze middag had gedaan. Ik zond terug dat ik hem ook miste, maar dat we elkaar morgen alweer gingen zien, want dan gingen we naar de groepencompetitie gaan kijken. Ik liet mijn gsm wat door mijn vingers glijden en dacht na. Misschien zit er wel nog een kans in dat hij me graag ziet. In mijn gedachten overliep ik hoe Bill deed tegenover me de laatste tijd en hoe hij deed toen we net nog niet bij elkaar waren. Het leek erop of alles opnieuw begon. Misschien … heel misschien zat de kans er wel in.