Chapter 26

Het was nu anderhalve dag geleden dat de Chimera ons aanviel, en we hadden al weer een paar kilometer gelopen.
We liepen nu door een dicht bos en niemand zei een woord.
De zon was al aan het ondergaan en Annabeth moest gapen, wat ik niet gek vond, aangezien we de laatste tijd niet veel aan slaap toekwamen.
Ook Griffin en Jamie liepen met hun hoofden naar beneden en met hun neuzen van hun schoenen steeds in het zand.
Percy liep nog steeds flink door en leek nergens last van te hebben.
Ik keek hem een tijdje vol verwondering aan, terwijl mijn eigen ogen ook begonnen te branden als hel.
Uiteindelijk kwam Annabeth met het innitiatief om te stoppen en een kampvuur te maken.
Jamie en Percy gingen takken bij elkaar zoeken bij het laatste beetje zonlicht dat door de bomen scheen.
Griffin was goede plekken aan het zoeken waar ze kunden slapen, en Annabeth en ik legde alle takken op elkaar die Jamie en Percy ons gaven.
Het vuur brandde, door Griffin's hulp, al snel heel erg goed.
We aten wat gedroogt fruit en we brandde marshmallows die Jamie mee had genomen van het kamp.
We besloten dat we allemaal om en om zouden gaan slapen, en dat er elke keer 1 van ons de wacht hield.
Als eerste zou Percy op de wacht gaan staan. omdat die het minste moe was.
Na het eten gingen we op de plekken liggen die Griffin als goedgekeurt bevonden had, en inderdaad, het lag goed, want het was helemaal bedekt met mos.
'Weltrusten Percy.' zei ik, en hij draaide zich om, omdat hij met zijn rug naar me toe zat.
Jamie en Griffin sliepen meteen als een blok en hadden dus geen tijd meer gehad om nog iets te zeggen.
Annabeth was ook al bijna in dromen land en kon alleen nog maar wat gemompel uitbrengen.
'Weltrusten.' zei Percy terug en hij glimlachte naar me.
'Wie is er na jou aan de beurt?' vroeg ik.
'Jamie, en daarna Griffin. Jullie mogen deze nacht door blijven slapen.' zei Percy.
Ik glimlachte en ging goed liggen.
Daarna sliep ik als een blok.