Chapter 24

Ik keek toe hoe de klauwen van de Chimera in de schouders van mijn beste vriend verdwenen.
Ik hoorde Annabeth naar adem snakken en Olive en Percy stond, net als ik, aan de grond genageld.
de Chimera liet Jamie los en hij viel met zijn rug tegen de muur aan.
Annabeth pakte ook haar dolk en haalde boos en krachtig uit naar het beest.
De slangenkop aan het uiteinde van de staart hapte gevaarlijk naar haar, maar ze was lenig en ontweek hem razend snel!
Percy klikte op een gouden pen, die ineens in een zwaard veranderde. Hij begon op de Geitenkop te slaan.
Alleen Olive had geen wapen, en ze stond er hulpeloos bij en wilde zo graag mogelijk helpen.
De Chimera was in de tussentijd druk bezig met Percy en Annebeth, dus ik greep mijn kans om langs het beest te glippen en naar Jamie toe te gaan.
Jamie lag met zijn bovenrug tegen de muur aan en met een hand hield hij zijn rechterschouder vast en zijn andere lag slap op de grond.
Ik schrok toen ik hem zo zag, en knielde bij hem neer.
Hij was nog wel bij bewustzijn, maar kon niet praten op een of andere manier. Blijkbaar had hij daar te veel pijn voor ofzo.
'Olive!' riep ik, en ze kwam meteen naar de toe. 'Wil jij op Jamie letten?'
Olive knikte haastig.
'Mooi, want ik heb nu zo veel woede in me zitten, dat ik dat ding daar met mijn eigen handen zou kunnen wurgen!'
Olive knielde nu aan de andere kand bij Jamie neer en begon zijn wonden in zijn schouder te bekijken.
Jamie haalde diep in tussen zijn tanden door toen Olive aan zijn schouders kwam.
Ik stond op en pakte mijn dolk zo stevig vast dat mijn knokkels er wit van werden.
'Hey!!' riep ik kwaad en het beest draaide alleen haar leeuwenkop naar me toe.
zonder ook maar over de gevolgen na te denken probeerde ik het mes tussen de ogen van het beest te zetten, alleen zonder geluk.
Het beest ontweek en de geitenkop maakte een diepe snee in mijn onderarm met zijn hoorn.
Annabeth had de slangenkop eraf gehakt, zo daar hadden we geen last meer van.
Mijn arm begon te bloedden en iedereen keek me bezorgt aan.
Ik keek de kamer rond, ook al weet ik niet waarom, maar ik zocht naar iets.
Ik zocht naar zonlicht, want de zon was net op gekomen.
Ik vond een kleine zonnestraal die door de dichtgetimmerde muren kwamen en dat was genoeg.
Ik rende er naartoe en hield mijn arm in het zonlicht.
De wond die er zat begon meteen te genezen en er bleef niet eens een litteken over.
Ook kreeg ik weer nieuwe energie die ik door heel mijn lichaam heen voelde gaan als een grote hittegolf.
Ik stond langzaam op en ik draaide me naar het beest toe, die nu op het bed van Olive stond en haar mij keek.
De geitenkop hield Percy, Annabeth, Olive en Jamie in de gaten zag ik.
Ik gaf een soort van oerkreet en ik zette mijn dolk in een keer recht tussen de ogen van de leeuwenkop.
Het mes verdween helemaal in het hoofd en de leeuw begon te brullen.
Ik haalde het mes er met een krachtige beweging uit en er droop zwart blioed vanaf.
Toen liet de Chimera zijn hoofd hangen.
Nu was alleen de geitenkop nog over, die het beest in leven hield.
Alleen die kop nog en het beest zou dood zijn.
Percy en Annabeth rende zo vlug als ze konden naar de ramen toe en braken de houten planken af, waardoor er steeds meer zonlicht in de kamer scheen.
Ik voelde me sterker en sterker worden en ik liet zelfs mijn mes vallen.
Ik pakte de hoorns van e kot vast met gekruiste armen en draaide zijn nek om.
Toen viel het beest levenloos van bed af, precies voor mijn voeten.
Ik keek er naar en voelde me toen ineens enorm trots worden op mezelf.
Ik had zomaar een Chimera verslagen!