Chapter 23

Ik schrok wakker en zat meteen rechtop.
Ik had een luid gehijg gehoord, als van een hond maar dan langzamer.
Ik keek naar Percy, Annabeth, Griffin en Jamie, die allemaal nog lagen te slapen.
Zou ik het dan gedroomt hebben? vroeg ik mezelf af en ik ging weer liggen.
Er gebeurde verder niets, dus ik begon echt te denken dat het niets was.
Ik draaide me om op mijn schouder en had mijn ogen al dicht.
Ineens hoorde ik veer iets en ik deed mijn ogen meteen open.
Ik schrok me dood, maar ik kon niet gillen, het was alsof mijn lichaam verlamt was ineens van de schrik.
De vrouw met de zwarte haren stond in de schadum van een hoek, Bij het bed van Annabeth. Ze keek me aan en ik zag haar rode ogen licht geven in het donker.
Dit kan niet echt zijn! dacht ik en mijn hand ging naar Percy om hem wakker te maken, maar dat alles zonder de vrouw uit het oog te verliezen.
Percy werd meteen wakker en daar was ik echt heel erg dankbaar voor!
Ik wees met een trillende vinger naar de hoek van de kamer en Percy ging meteen rechtop zitten toen hij zag wat ik bedoelde.
Annabeth was ondertussen ook wakker geworden door het geluid van de krakende bedden.
'Griffin... Jamie... word wakker.' fluisterde Percy, alleen de twee jongens sliepen blijkbaar zo vast dat ze hem niet hoorde.
Griffin gaf alleen een geluidje terug.
'Word wakker!' zei Percy weer, nu wanhopig.
'Agh doe niet zo stom.' zei Annabeth en de vrouw, ik weet niet, het leek op grommen ofzo.
'He slaapkoppen! Wakker worden!' riep Annabeth en de vrouw maakte nu een soort sissend geluid.
Jamie en Griffin werden eindelijk wakker en schrokken net zoals ik deed, enorm.
We keken nu allemaal naar de vrouw, alleen ze deed nog niets, ze maakte alleen driegende geluidjes.
Griffin was opgestaan van zijn bank en ging richting zijn rugtas.
Ik keek vanuit mijn ooghoeken wat hij ging pakken en toen zag ik iets zilvers glinsteren.
Het was een dolk!
De vrouw werd woedend toen ze het zag en sprong naar voren., zo over Annabeth, mij en Percy heen, en ze belandde op de rand van Percy's bed, vlak voor Griffin.
Ze zat gehurkt vor de rand van het bed, en eigelijk zou ze nu om moeten vallen, want zoiets kan namelijk nauwelijks iemand.
Griffin stond als aan de grond genageld, maar herstelde zich snel weer.
Hij hief zijn dolk, en hij stond klaar om aan te vallen, toen de vrouw ineens begon te veranderen!
De kreeg een staart, een vacht, en ze scheurde uit haar kleren. Ze kreeg een leeuwenkop en haar lange zwarte haar waren de manen.
Een leeuw? dacht ik, maar ze had een staart als een slang, met de kop van de slang aan de uiteinde.
'Een Chimera!' riep Annabeth en ik draaide me naar haar om.
'Een wat?!'
'Griffin, ga weg daar!' riep Jamie en hij greeg Griffin bij zijn bovenarm en trok hem naar hem toe, net voordat de Chimera kon aanvallen.
Ik zag nu ook dat er een geitenkop aan de rug vastzat, wat het beest er nog vreender uit liet zien.
Jamie liet Griffin los.
'Bedankt maat.' zei Griffin.
'Geen dank, zou jij ook gedaan hebben.' zei Jamie, maar hij lette niet op. De Chimera sprong bovenop hem en zette haar klauwen in de schouders van Jamie.

to be continued...