Chapter 21

We waren al een paar uur onderweg en de zon stond nu recht boven ons, waardoor het enorm warm was.
We liepen over een asvaltweg waar geen enkele auto langs kwam en met aan allebei de kanten een berg, met daarachter weilanden.
Het was zo warm dat ik mijn trui uit had gedaan en nu alleen nog een hempje aan had.
De andere hadden hetzelfde gedaan en Jamie en Griffin hadden dus broeken tot hun knieen opgerolt.
Ineens begon Griffin te zingen! En jamie volgde, en ineens waren we allemaal aan het zingen en ging het lopen een stuk makkelijker.
'Kijk!' riep Annabeth ineens en ze wees over het weiland rechts van ons. 'Een huisje!'
'Laten we er maar naartoe gaan en even uitrusten.' stelde Percy voor en iedereen stemde in.
Het was een vervallen huisje. De ramen waren zo vies dat je er nauwelijk doorheen kon kijken, de deur piepte en de raamkozijnen waren helemaal verrot.
Jamie klopte hard op de deur en we hoorde eerst niets.
Toen hoorde we gerommel en de deur werd half open gedaan, zodat we alleen maar een oog konden zien. Het was een vrouw, met blijkbaar zulke donker bruine ogen dat het bijna zwart leek.
'Wat willen jullie?' vroeg ze en ze klonk niet heel jong, maar ook niet heel erg oud.
'Haai...' begon Jamie op zijn poesliefste stem en hij deed zijn handen achter zijn rug. 'Zouden we misschien binnen mogen komen, we zijn namelijk al een hele tijd onderweg.'
De deur ging dicht, er klonk weer gerommel en nu deed de vrouw de deur helemaal open. Ze had pikzwart haar dat tot het midden van haar rug kwam. Ook had ze een witte jurk aan die tot haar knieen kwam en er ging een schok door me heen.
We mochten binnen komen, maar ik was helemaal niet op mijn gemak.
'Olive, is er iets?' vroeg Percy, die zag dat ik heel de tijd naar de vrouw aan het staren was.
'Ze doet me denken aan een horror film die ik ooit heb gezien.' fluiterde ik en hij knikte begrijpelijk.
We zaten om een kleine salon tafel en Jamie legde een kaart op de tafel.
De kaart was oud en gerafeld, en het noorden van Amerika stond erop, maar zonder de plaatsen of provincies.
Jamie keek er wel heel grondig naar, en ik begreep niet waarom.
'Wat is dat?' vroeg ik uiteindelijk?
'Dit is een kaart die ik van Luke heb gekregen.' zei Jamie.
'Ja, die ken ik ja.' zei Percy. 'Die had ik van hem gekregen toen ik naar de parels opzoek ging samen met Annabeth en Grover!'
Jamie knikte. 'Ja, kijk, hier zijn we nu.' Hij tikte met zijn vinger op de kaart en ineens verscheen er een stip op de kaart.
'Hoe weet hij dat?' vroeg ik verbaast en Jamie grinnikte.
'Ik heb deze kaart van mijn vader gekregen.'
'Ooh, dus het is een magische kaart!' zei ik en Griffin moest hard lachen.
'Ja, zo kun je het zeggen ja.' zei Jamie die Griffin aanstootte omdat de vrouw vanuit een hoekje ons aan begon te staren waardoor mijn nekharen weer helemaal overeind gingen staan.
Ik schudde mijn hoofd en keek weer naar de kaart.
Er verscheen nog een stip, met een tekst erbij dit keer.
'Daar moeten we heen.' zei Jamie. 'Daar zijn blijkbaar de Sirenen op dit moment.'
Annabeth ging weer rechtop zitten en ademde diep en nadenkend in.
'Ja, dat is allemaal heel erg leuk enzo... maar hoe denken jullie aan de andere kant van Amerika te komen??'