Chapter 20

'Waar is Jamie? Hij is laat!' zei Annabeth en ze keek om zich heen. Iedereen was er behalve Jamie.
'Agh, die jongen is bijna altijd te laat.' zei Griffin, die tegen een boom aangeleund stond.
'Ja, maar dit is toch wel iets om op tijd voor te komen!' zei Annabeth geirriteerd terug.
Ik stond naast Percy en we keken de twee bekvechtende kleuters aan.
We stonden hier nu al 10 minuten te wachten en Percy slaakte een diepe zucht.
'Is er iets?' vroeg ik.
'Nee,, ik heb gewoon een hekel aan wachten.' zei Percy.
'Hehe daar komt de heer aan hoor.' zei Annabeth.
Inderdaad, Jamie kwam aanlopen met een rugzak op zijn schouder, zijn haar door de war, en met een gezicht dat zowel blijheid als angst vertoonde.
'Waar bleef je man?' vroeg Griffin, die zich van de boom afrukte.
'Ik was bij Chiron.' antwoorde Jamie. 'We mogen gaan, alleen we moeten op Halloween weer terug zijn.'
'Halloween?!' zei Annabeth. 'Dat is al over een maand!'
Jamie knikte.
'Daarom moeten we dus snel zijn.'
Annabeth keek hem nog even aan en knikte toen. Ze liep als eerste de poort door, toen Griffin, Jamie, Percy en toen ik.
Het was heerlijk om weer 'buiten' te zijn. En toen ik op de open plek voor de poort kwam herinnerde ik het afscheid met mijn vader een half jaar geleden. Het was pas een half jaar, maar het leek wel decenia te hebben geduurt!
Griffin rekte zich languit uit. 'Ooh het is echt lang geleden dat ik buiten ben geweest!'
Jamie moest lachen. 'Ben je me dankbaar Ome Grif?'
'Zeker wel!' zei Griffin en hij wilde Jamie omhelzen, alleen Jamie rende weg, met Griffin op zijn hielen.
Percy en ik moesten lachen... en Annabeth zuchtte alleen maar.
We liepen achter Jamie en Griffin aan en ineens besefte ik, dat ik op een gevaarlijke missie was.
Die gedachtte zou zeker weten nog heel lang blijven, dat was namelijk altijd zo bij mij.
Maar ik was blij dat mijn vrienden erbij waren, en ik wist zeker dat we het zouden gaan halen!