Prologue

"Blijf staan." beveelt Jason's ijzige stem als ik net de hoek om wil gaan. Ik verstijf. "Waar dacht jij heen te gaan?" vroeg hij. Ik antwoordde niet. Ook al was hij in zijn eentje, hij kon me vermoorden als hij zin had. Ik was nou eenmaal niet zo sterk. Maar het boeide me ook niet meer. Hij mocht me gerust vermoorden. Want elk woord dat hij over me zei, geloofde ik. "Jij vuile homo, niks beters te doen dan zwijgen?" riep hij. "Je moeder had je nooit op deze wereld moeten zetten, je bent een grote fout." walgde hij en spuugde recht in mijn gezicht. Het was goor, maar het kon me niet meer deren. Dit had ik al zo vaak meegemaakt, dat ik het gewoon negeerde. Ik veegde zijn spuug van mijn gezicht met mijn mouw en keek levenloos naar de grond. De trap in mijn maag deed me schreeuwen, maar daarna hield ik wijs mijn mond. Een stomp in mijn zij, en als laatste een klap tegen mijn slaap; waardoor het zwart voor mijn ogen werd en ik me langzaam op de grond liet vallen. Zo ging het zo goed als elke dag. En elke dag weer dacht ik; aan alles komt een eind, dus ook aan elke regenboog. Geluk, ik zal je vinden.