Chapter 1 ~ Sarah Johnson

Maanden had ik al niks meer van hem gehoord . Nog iets wat ik haatte aan het leger, ze namen je vriend van je af en hij kreeg nog niet eens de kans om zijn thuisfront te laten weten of hij het goed maakte. Nee, als er iemand omgekomen was tijdens de strijd, stuurden ze anderen soldaten naar het gezin van de gesneuvelde soldaat om hun het slechte nieuws te melden dat hun vader, zoon of broer gestorven is. 'Hij was een goede soldaat, hij is gestorven voor ons land te redden.' Dat was zowat de zin waar ze het slechte nieuws mee afrondden en de familie snikkend en jammerend achterlieten. Het enige wat ik kon doen, was hopen dat ze nooit voor mijn deur zouden staan.

Eindelijk kon ik hem zien, ik zou hem veilig in mijn armen kunnen houden, zeker wetend dat hem de komende weken niks zou overkomen. Omdat ik geen contact met hem had gehad, wist ik niet wat er allemaal gebeurd was. Ik wist niet wie van zijn eenheid het niet gehaald had. 'Daar is het vliegtuig!' gilde een jongetje blij. Hij ging eindelijk zijn vader, zijn grote voorbeeld, weer kunnen zien.

Mijn hart maakte een sprongetje toen ik in de verte het vliegtuig hoorde landen. Nog even en dan kon ik hem zien. Honderd meter verderop kwam het militair vliegtuig tot stilstand en de trappen werden bevestigd aan de deuren. De eerste soldaten verschenen, waarna familie en vrienden op hun afrenden. Langzaam verplaatste ik me richting het tafereel van vreugde, van het weerzien. En toen zag ik hem, hij stond boven aan de trap en keek zoekend in het rond. Ik begon te rennen en net toen hij zijn voeten op het asfalt zette, sprong ik in zijn armen. Snikkend drukte ik hem dicht tegen me aan, hij was ongedeerd.