Terugkeer naar de zee

"Azure Pearl Voice!" is wat ik riep. En de transformatie ging als vanzelf. Mijn vleugels ontvouwden zich, vouwden zich om me heen en werden een soort van azuurblauwe jurk. De rok had meerdere lagen, de top was wit en onder was het puur azuurblauw. Wat is dit?

Het zilveren amulet vormde zich op mijn voorhoofd. De azuurblauwe steen, die er gewoonlijk in vast zat, vloog eruit en vormde een soort van -tsja, wat zal het zijn?- microfoon.

Ik kreeg, nadat ik op was gehouden met gloeien, een enorme drang om het eerste te zingen wat in me opkwam.


De laatste bladzijde van een sprookje
Is herschreven tot een tragedie
Ik verlies zelfs het zich op
De ene persoon waar ik in geloofde
Liefde en dromen zijn
Als een zandkasteel
Ze zijn fragiel en kruimelen weg
Zelfs als je het niet wil

"Dat is Sara's lied!" zei Lucia. Het weerhield me er niet van verder te zingen.

Maar zelfs nu kan ik
De melodie die je zong niet vergeten
Als hij echo't in mijn hart denk ik altijd
Dat de dagen van vroeger weer terug kunnen komen

Ze kunnen zeker, zeker terugkeren.
Ik schud de kettingen af die op me gelegd waren,
En de twee werelden
Worden één in de blauwe zee

Absoluut!
"Alleen liefde kan alles overheersen
Het kan zelfs de toekomst veranderen geschreven in de sterren."
Die laffe leugens zouden moeten verdwijnen, net als het heden...


"Waarom zijn jullie hier? Waar is deze plek?"

Mikeru's blik verschoof naar mij.

"En wie ben jij?" vroeg Mikeru.
"Maakt niet uit. Wachten jullie daar maar."

Ik negeerde zijn tweede zin.
"Ik? Ik ben-ah!" Een scherpe pijn sneed door mijn lichaam. Maar ik was wéér niet de enige. Ook Mikeru's gezicht verraadde leed.

"Wát ben jij?" waren de woorden voor hij terugtrok.

"Waarom zou ík dat weten?!" Mijn bewustzijn verslapte en een reflex in mijn lichaam activeerde een kracht die nog niet in mijn bereik was, een vluchtreflex. Dat eindigde de droom waarin ik was gestrand...