Hoofdstuk 14

Als ik de volgende ochtend wakker wordt, ben ik lichtelijk verbaast. Ik kan me niet herinneren, dat ik naar bed ben gegaan, of dat ik mij pyjama aangetrokken heb. Plots, herinner ik me weer, dat ik op mijn vaders schoot in slaap gevallen ben. Ik vermoed, dat hij me terug heeft gebracht. Als ik op mijn nachtkastje kijk, zie ik dat het half 8 is. Hermelien is al uit bed. Ik wil net uit bed stappen, als Hermelien uit de badkamer komt. ‘He’, zegt ze. ‘Gaat het wel’? Ik knik. Ik steek mijn armen, naar haar uit. Ik heb een knuffel nodig, op dit moment. Ze loop op me af en slaat haar armen om me heen. Gelijk, begin ik weer te huilen. ‘sstt, stil maar’, zegt ze. Zachtjes wiegt ze me een beetje heen en weer. ‘Het is zo moeilijk allemaal’, klaag ik. ‘Ik weet het’, zegt ze. ‘Kom, we gaan naar beneden, dan vragen we Harry en Ron, wat mee te nemen van het ontbijt’. ‘We moeten toch, naar de les’? Vraag ik. ‘Nee, hoeven we niet, Perkamentus heeft ons een dagje vrij gegeven’. ‘Echt waar’? Vraag ik. ‘Ja, echt waar’, antwoord Hermelien. Ik laat me in mijn pyjama, mee voeren naar beneden. We gaan bij het haardvuur zitten en Hermelien stuurt, Harry en Ron, naar beneden om wat te eten te halen. Na een kwartiertje, komen Harry en Ron terug, met een mand met eten. ‘Perkamentus, had al wat voor ons klaar staan’, roept Ron enthousiast, ‘maar wat is er gebeurd’? ‘Gisteravond, kwam Perkamentus ineens terug, met jou slapend in zijn armen’. Ik bijt op mijn onderlip. Uiteindelijk vertel ik ze het hele verhaal. Dat ik geadopteerd ben, dat mijn ouders vermoord zijn door Voldemort. Dat Perkamentus, bevriend was met mijn ouders. Als ik alles heb verteld, biggelen de tranen alweer over mijn wangen. Gelukkig was iedereen, naar de les. Harry, komt naast me zitten en slaat zijn armen op me heen. Ron geeft, me een broodje aan, wat ik langzaam op eet. Zo blijven we een tijd zitten, niet in staat om ons te bewegen. ‘Wacht eens’, zegt Hermelien. ‘Wat Hermelien’? Zegt Ron, ‘dit is niet het moment volgens mij’. Mij aan wijzend. ‘Juist wel’, zegt Hermelien, ‘Perkamentus, heeft een fotoboek achter gelaten’, zegt ze en ze springt gelijk om en rent naar onze slaapzaal. Harry en Ron kijken me vragend aan, ze begrepen er natuurlijk helemaal niks van. Niet veel later, komt Hermelien, alweer terug met het fotoboek. Ik herken het fotoboek meteen, het is hetzelfde boek als gisteren. Ik sla gelijk het boek open. Ik slaak een blij kreetje, als ik de eerste foto zie. ‘Kijk’, zeg ik, ‘dat zijn mijn ouders’. Ik blader door het hele boek en wijs van alles aan. ‘Het is veel makkelijker, om alles te zien, dan gisteren’, fluister ik. Ik ben weer, op de pagina gekomen, waar ik een kerstboom versier. Harry, Ron en Hermelien, waren een beetje verbaast geweest, dat ik zo blij was. Ik sla het boek open, op de eerste pagina. Ik kijk, naar mijn ouders. ‘Ik wou, dat ik ze ontmoet had’, fluister ik. ‘Ik ook’, zegt Harry, ‘jij hebt je ouders ook niet gekend, he’? Vraag ik zachtjes. ‘Nee’, antwoord hij. ‘Ik heb zelfs geen foto’s’. Geschrokken, kijk ik hem aan. ‘Harry, het spijt me zo’. ‘Waarvoor’? Vraagt hij, ‘Jij kunt er niks aan doen, ik zou ook verdrietig zijn, als ik ineens te horen krijg, dat ik geadopteerd ben’. ‘Maar’, begin ik. ‘Nee’, zegt Harry, ‘het is oké’. Nadat hij dat gezegd heeft, vertrekt hij naar zijn slaapzaal. ‘Ga nou achter hem aan’, Zeg ik tegen Ron. ‘En jij dan’? Vraagt Ron. ‘Ik red me wel, ga nu snel’, antwoord ik en dan gaat Ron achter Harry aan en blijf ik met Hermelien achter. Samen kijken ik en Hermelien in boek. Het ontroert, me niet meer, maar maakt juist gelukkiger. Als het tijd is, om te gaan lunchen, komen Harry en Ron weer naar beneden. ‘Blijf hier’, zeg ik, ik ren naar boven en kleed me snel aan, daarna pak ik ook mijn boeken en ren weer naar beneden. ‘Wil je naar de les gaan’, vraagt Hermelien verbaast. Ik knik en loop naar het portretgat.