045|| Back to black
I'm thankful for every moment. ~ Al Green
Vrijdag 8 december 2006
~ Bill Kaulitz
Die morgen kijk ik rond in de aula. In de bus zag ik Mila niet zitten, maar misschien dat ik haar niet gezien heb. Ik heb vanmorgen toen ik op school aan kwam gelijk een briefje in haar kluisje gestopt. Ik mis onze middagen. Ik mis hoe haar vingers over de piano glijden en hoe haar zachte stem zo mooi klinkt in het auditorium als het stil is. Ik mis hoe ze verlegen naar de piano staart als ik haar een compliment geef. Al mijn complimenten naar haar toe zijn gemeend. Ze heeft talent, een groot talent. Ze zou er iets mee moeten doen, maar dat ziet ze zelf niet. Tom heeft zijn groepje vrienden al gevonden en besteedt geen aandacht meer aan mij. Het doet me wel pijn, maar Tom is gelukkig. Dat zal wel betekenen dat het goed is. Ik heb mijn middagen met Mila, als ze nog een keer wilt komen na vorige keer.
Ook de rest van de dag kom ik Mila niet tegen. Zou ze me dan echt niet meer mogen? Zou ze me ontwijken en daarom niet op school zijn? Een zucht verlaat mijn mond. Zelfs Tom heeft door dat er iets met me is. In de pauze komt hij bij me zitten, zonder Dirk en aanhang.
Verbaasd kijk ik op. Het is een tijdje geleden dat Tom en ik met z`n twee aan een tafel zaten. ‘Ik denk dat wij eens moeten praten broertje.’ Ik kijk hem aan en knik. Het is me nog nooit gelukt om iets voor Tom verborgen te houden. Het is een wonder dat hij het nog niet doorheeft van mijn middagen met Mila. Ik weet niet wat hij ervan zou zeggen. Door hem wordt ik niet gepest, omdat ik het broertje ben van de vriend van de pestkop. Tom zegt tegen ze dat ze me met geen vinger aan mogen raken, of hij doet ze wat. Over Mila zegt hij niks. Hij laat ze gewoon zijn gang gaan bij haar. Ik snap dat niet. Wat als zij familie was? Zou hij dan ook tegen ze zeggen dat ze haar niet aan mogen raken? Ik weet het niet. Misschien wil ik het ook wel niet weten. Ik wil niet inzien hoeveel Tom dit jaar verandert is. Van mijn lieve broer, waar ik alles mee deed, naar de vriend van dé pestkop van de school.
‘Vanmiddag, als we thuis zijn. We pakken samen de eerste bus terug naar huis, goed?’ Afwezig knik ik. Mila zal toch wel niet komen als ze nu ook niet op school is.
Ik wou dit hoofdstuk al eerder posten, maar ik had geen tijd. Ik was zondag de hele dag weg en gister ook en maandag moest ik uitrusten van zondag en ja, toen had ik ook nergens zin in.
Anyway, bedankt voor de reacties en kudo`s op het vorige deel <3
Reageer (3)
zo jammer mila en bill moeten samen komen.
1 decennium geledensnel verder(flower)
Snel verder! Mooi geschreven as always! Xx
1 decennium geledenSnel verder!
1 decennium geledenx