025.

Het was de ochtend van kerstavond en ik voelde me beroerder dan ooit. Ik had nauwelijks geslapen. Sarah had als een blok geslapen, maar ik had de hele nacht liggen piekeren over Niall.
Mijn telefoon had ik uitgezet en ik had geen enkele keer opengedaan toen er gisterenavond meerdere keren werd aangebeld.
Ik sleepte mezelf uit bed toen Sarah’s gebrabbel me vertelde dat ze wakker was en ik slofte langzaam naar haar kamer toe.
Ze keek me met grote oogjes aan en ik glimlachte zwak terwijl ik haar uit bed tilde.
Ik zette haar in het kinderbadje en probeerde zo goed mogelijk emt haar te spelen, maar ik kon er gewoon de energie niet voor opbrengen.
Waarom had ik het niet eerder ingezien? Ik was verliefd, tot over mijn oren verliefd op Niall Horan. De eerste en laatste keer dat ik verliefd was liep het ook helemaal uit de hand, en ik zuchtte zachtjes.
Toen Sarah afgedroogd en aangekleed was liet ik haar even spelen terwijl ik zelf ging douchen.
De warme stralen water lieten me iets beter voelen, maar ik voelde me alsnog lamlendig.
Ik roerde wat in mijn volle bak yoghurt terwijl Sarah haar brood zwijgend opat, en ik nam dapper een paar happen.
De kleine peuter glimlachte naar me en gaf me even later een kus op mijn wang.
Ik liet Sarah rustig spelen terwijl ik zelf op de bank ging zitten en mezelf opvouwde.
Waarom was ik nu weer verliefd geworden? En waarom zag ik het nu pas echt in? Dat ik gevoelens voor Niall had, dat wist ik al, maar ik had eerder moeten doorhebben dat ik verliefd was. Dan had ik er misschien nog wat aan kunnen doen.
Ik staarde voor een tijd lang doelloos naar het plafond, en toen herinnerde ik mezelf eraan dat ik een moeder was. Mijn dochtertje zat pruilend op de grond te spelen en had geen idee van wat er aan de hand was.
Ik raapte mezelf bij elkaar en speelde voor enkele uurtjes met haar. Het kostte me moeite, want elke keer als ik Sarah zag lachen moest ik denken aan de manier waarop ze naar Niall rende. De kuiltjes in haar wangen, de opgetogen blik in haar ogen, en de breedste glimlach die ze kon produceren op dat kleine gezichtje.
Ik legde haar om twee uur in haar bedje en kroop zelf op de bank.
Kerstmis, de gelukkigste tijd van het jaar, althans dat zei men vaak. Ik snufte even en draaide mijn hoofd weg van de hoek waar ik de cadeaus voor de jongens had staan en drukte mezelf zo diep mogelijk tegen de stof van de bank.
Ik geeuwde even en wierp een blik op de keuken. Als ik die nu even snel opruimde, dan kon ik daarna misschien nog een uurtje slapen. Sarah had ook niet veel aan me als ik zo vermoeid was.
Ik ruimde snel de kleine vaatwasser in en veegde het aanrecht af met een vochtig doekje.
Ik plukte de babyfoon van de tafel en liep met het kleine plastic zakje, de vuilniszakken waren op, naar de deur om hem naar beneden te brengen.
Ik opende de deur en bleef geschrokken staan. Niall zat tegen de muur aan, en zijn hoofd was opzij gezakt terwijl hij rustig sliep. Hij had donkere kringen onder zijn ogen en zag er erg bleek uit. Een beetje zoals ik.
Ik liep op mijn tenen verder en daalde snel de trappen af. Ik wilde niet horen wat hij te zeggen had. Ik wilde niet horen hoe hij absoluut geen vader wilde zijn.
Ik gooide het kleine zakje in de container buiten en liep langzaam de trappen weer op.
Toen ik echter met mijn sleutel de voordeur weer wilde openen schrok Niall wakker.
Hij sprong overeind en na enkele tellen liet ik hem met tegenzin naar binnen.

Zullen we eens allemaal een reactie achterlaten? Je maakt me er veel vrolijker mee dan met een kudo! X