27. Zayn Malik

‘Ik houd van je.’ Murmelde ik tegen haar zijdezachte lippen aan. Zodra ik de woorden uitsprak wist ik dat ik het meende. Dit meisje was speciaal voor me, en ik wilde alles voor haar zijn.
Haar lichaam verstijfde echter zodra ik de woorden had uitgesproken, en ineengekrompen begon ze van me weg te schuiven.
Verbijsterd, gekwetst maar vooral angstig keek ik toe hoe ze het bed uit vluchtte en met ogen gevuld met angst naar me keek.
Ze kroop nog verder achteruit en kwam met haar rug tegen de muur.
Ik stapte uit bed en liep naar het angstige meisje toe. Haar ogen keken naar me, maar het leek alsof ze in een compleet andere wereld was op het moment.
‘Jazz? Jazz, doe rustig. Wat is er aan de hand?’ Vroeg ik geschrokken toen ze begon te hyperventileren.
Wat was er met haar aan de hand?
Ze schudde haar hoofd en keek toen weer met die bange blik naar me op. Het liet kippenvel over mijn hele lichaam verschijnen.
‘Doe me geen pijn papa! Alsjeblieft.’ Tranen welden op in haar ogen, en snikkend begon ze te huilen.
Ik verstijfde voor enkele secondes toen ik me realiseerde wat haar woorden betekenden. Woede borrelde in me op, maar daar had Jazz nu weinig aan. Sterker nog, het zou haar nog banger maken.
‘Waarom zou ik je ooit pijn doen, Jazz?’ Fluisterde ik.
‘Omdat ik ben wie ik ben.’ Mompelde ze zacht.
Ik voelde mijn hart breken door haar verdriet, de angst en de pijn die ze nu uitstraalde.
Opeens werden haar ogen weer helder, en ze keek me recht in mijn ogen aan.
‘Het spijt me Zayn. Ik.. Het..’ Ze leek geen woorden te kunnen vinden en stortte zich plotseling in mijn armen.
Ik wreef met mijn handen kalmerend over haar rug en trok haar mee naar het bed.
‘Wil je me vertellen wat er aan de hand is?’ Vroeg ik toen haar voorzichtig op het bed haar neergezet.
Ze keek me even angstig aan, maar na verloop van tijd knikte ze.
‘Het is een lang verhaal.’ Mompelde ze.
Ik trok haar in mijn armen en gooide de deken terug over ons heen.
‘Het begon allemaal toen mijn moeder stierf.’ Begon ze. ‘Ze bleek al een tijd een affaire te hebben, en op een avond verongelukte ze toen ze onderweg naar haar geliefde was. Mijn vader was woedend toen hij het ontdekte, hij voelde zich verraden. Ik begreep hem, maar ik wilde kunnen rouwen om mijn moeder. Mijn vader verbood het echter, en ik rouwde in stilte en in eenzaamheid. Ik lijk veel op mijn moeder qua uiterlijk, en mijn vader kon het niet verdragen. Geholpen door de fles whisky die er iedere avond doorheen ging, begon hij zijn woede jegens mijn moeder op mij af te reageren.’ Zei ze zacht.
Ik voelde hoe mijn spieren zich automatisch aanspanden toen ik dacht aan de angstige blik die Jazz had gehad toen ze zich probeerde te verweerden tegen de vader in haar gedachten.
‘Hij verontschuldigde zich elke keer toen hij zich realiseerde dat ik Jasmine was, en niet mijn moeder. Elke keer kreeg ik te horen dat hij van me hield, dat hij het niet zo bedoelde, en elke keer hoopte ik dat het de laatste keer was.’ Ze sloeg haar armen om haar borst heen en ik trok haar even tegen me aan.
‘Het bleef echter niet bij die paar keren. Drie jaar lang ben ik door de hel gegaan waar mijn vader domineerde. Drie jaar lang waarin ik mijn vrienden verloor, twee studies tegelijk volgde en danste alsof mijn leven ervan af hing. Dat was misschien ook wel zo. Mijn vader ging steeds minder vaak naar zijn werk, en na verloop van tijd werd hij ontslagen. Werkeloos, weduwnaar en vader van zo’n nietsnut van een dochter, dat maakte het alleen maar erger. Dat maakte hij me althans duidelijk. Zodra ik achttien werd, vijf maanden geleden, heb ik direct een vlucht naar London geboekt en ben ik in dit appartementje komen wonen. Mijn vader heb ik nooit meer gezien, en ik heb hem op mijn afscheidsbriefje verteld dat ik daar ook nooit meer behoefte aan zou hebben.’
Ik drukte mijn lippen zachtjes op haar schouder en legde mijn hoofd tegen haar hals.
‘Ik zal je nooit pijn doen, Jazz.’ Fluisterde ik.

Zullen we eens allemaal een reactie achterlaten? Je maakt me er veel gelukkiger mee dan met een kudo! X