Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel

In dit district leven we per dag, want je weet nooit of je er morgen nog zult zijn. Mijn leugen is begonnen toen de klok op mijn arm begon te lopen. met elke seconde die verstrijkt komt de waarheid een stap dichterbij.
Op 26 jarige leeftijd word je niet meer ouder en begint je klok met lopen, langzaam teruglopend naar nul. Geld bestaat niet meer, tegenwoordig betalen we met tijd, je eigen tijd. De tijd die je nog overhebt, die langzaam wegtikt op je arm. Elke dag werken om een paar uur te verdienen zodat je de rest van de dag doorkomt tot je weer betaald krijgt. Je kunt nooit stilstaan, nooit de tijd nemen om naar de hemel te kijken en je kunt je nooit afvragen waar de mensenrechten gebleven zijn. Je moet rennen, rennen om te blijven leven, rennen totdat je tijd op is.
Mijn leven is een leugen, een leugen waar ik mee blijf rennen want ik wil niet ingehaald worden door de waarheid. Ik ben samen met mijn leugen al zo lang aan het rennen dat ik me niet eens meer kan herrineren wanneer we begonnen zijn. Maar vandaag haald de waarheid me in, en is de leugen niet snel genoeg.
Ik sta in een steeg in district 12. De steeg is leeg op mij en een vriend van me na.
“geef me je arm,” Weyla houd zijn arm al uitgestrekt.
Je kunt tijd geven aan een ander, net zoals je dat tegenwoordig doet als je naar de winkel gaat. Je pakt elkaar bij de polsen vast en als je eigen hand zichboven de hand van de ander bevind, krijg je tijd en verliest de ander tijd.
Ik schud mijn hoofd, “Nee, je hebt zelf ook niet veel tijd.”
“Ik heb tijd zat Leyla, geef me je arm,” Weyla rijkt nog een keer met zijn arm, maar ik schud weer van nee. “Weyla, je hebt nog maar 12 uur. Dat is net genoeg voordat je weer nieuwe krijgt. Als ik ga omdat mijn tijd op is, ga ik alleen. Ik sleep je niet mee, dan zijn we er allebei geweest.”
Weyla schud verdrietig zijn hoofd. Hij weet dat ik niet van gedachten zal veranderen.
“Als je dan zo eigenwijs bent om te gaan, blijf ik bij je tot het zover is.”
Ik kijk hem aan, “Nee, ga. Het is erger als je het ziet.”
“Mooi niet, als jij met die eigenwijze kop van je geen tijd van mij wil aannemen, dan kun je er maar beter vanuit gaan dat ik bij je blijf,” hij slaat zijn armen koppig over elkaar heen en kijkt me indringend aan. “Hoeveel tijd heb je nog?” vraagt hij uiteindelijk verdrietig. Ik rol mijn linker mouw op en Weyla kijkt samen met mij naar de groene cijfers op mijn arm. 0000-00-00-0-00-00-46 geen jaren, geen maanden, geen weken, dagen, uren of minuten, maar 46 seconden. Over 46 seconden haald de waarheid mijn leugen eindelijk in.
“Je zei dat je nog een half uur had!” Er verschijnt een verdrietige glimlach op mijn gezicht. “Wat maakt het nu nog uit, mijn tijd is op.” Ik zie dat Weyla zijn mond opend om iets te zeggen. “Als je het maar laat om te zeggen dat je me gaat missen!” Het is even stil voor ik mijn mond weer open krijg om iets te zeggen, “Beloof me dat je je tijd niet zult verspillen. Beloof me dat je blijft rennen tot je niet anders meer kan,” mijn stem klinkt gebroken en is niet meer dan een fluistering, maar Weyla heeft het gehoord en knikt. “beloofd.” Hij komt op me af met gestrekte armen en omhelst me. Na voor mijn gevoel een eeuwigheid laten we elkaar los en ik kijk opnieuw naar de groene cijfers op mijn arm, 0000-00-00-0-00-00-07.
Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat die klok nooit op nul komt te staan, nooit voorbij die laatste seconde zou komen, maar nu ik de seconden zie wegtikken besef ik me dat mijn leugen tot een eind komt. 0000-00-00-0-00-00-06. De waarheid komt eraan en er is niets dat ik kan doen om hem tegen te houden. 0000-00-00-0-00-00-04. mijn leugen is over en de waarheid komt me halen. 0000-00-00-0-00-00-02. Ik kijk omhoog naar de zwarte hemel die is bedekt met sterren. 0000-00-00-0-00-00-01. het maakt niet uit hoe snel mijn leugen en ik zijn geweest, de waarheid heeft ons ingehaald. 0000-00-00-0-00-00-00.