157. De openings ceremony.

Zenuwachtig stond ik samen met Irina en alle andere Duitse deelnemers te wachten tot we opmochten. Het duurde lang. Er waren ook veel landen die mee deden. Na het optreden met trommels die we hoorde begon er eindelijk vaart in te komen. Ik zag in de verte de eerste lande vertrekken om op te komen en we hoorde een immens applaus. Ze waren de zaal al binnen, dacht ik. Ik hoopte dat ik Bill,Tom,Friedolien en mijn ouders zou zien zitten. Het zou weer typisch iets voor mij zijn als ik ze niet zou gezien hebben in het publiek.

“Klaar?” vroeg Irina. Ik knikte en zuchtte eens diep. “ Je moet nu nog geen zenuwen hebben.” Zei ze “ Geniet hier nu maar van, binnen enkele dagen mag je zenuwen hebben.” “ Ja coach.” Zei ik en eindelijk zag ik de Duitse vlag vertrekken waar wij achteraan liepen.

Met Irina aan mijn zij wandelden we ‘Het Nest’ in. Zo heette het gebouw die de Chinezen speciaal gebouwd hadden voor de Olympische Spelen. Duizenden mensen zaten op de tribunes. Mijn mond viel open van al dat volk. Vrolijk zwaaide iedereen naar de mensen dus deed ik dit ook maar. Hier en daar zag ik wel mensen die van allerlei nationaliteiten die mij herkenden, mijn naam riepen en zwaaiden. Waren dit mijn fans? Ik wist niet dat ik er zowat over heel de wereld had. Was ik dan echt zo goed? Een vrolijk gevoel overlaadde mijn lichaam. Dat was eigenlijk wel iets om een beetje trots over te zijn. We bleven maar stappen en plots zag ik 5 mensen op de eerste rij rechtspringen en een spandoek naar beneden uitrollen. ‘Maaike n° 1 in Rhythmic Gymnastics!’ ik sloeg mijn hand voor mijn mond en begon te lachen. Friedolien zat als een bezetene te zwaaien naar me. Ik wierp haar een kushandje toe en maakte een hartje met mijn handen. Ik hield van ze, allemaal! Wat waren ze toch lief en echt niet te doen. Dit was zeker weten Friedolien haar idee geweest. Bill en Tom hielden het spandoek vast en zwaaiden met hun vrije hand naar me. Ik was zo opgewonden dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Mijn ouders zwaaiden ook hevig naar me en ook naar hun zwaaide ik terug en wierp ik een kushandje. We maakten een bocht en gingen met alle andere deelnemers in een grootte groep staan. Overal zag je camera’s en er werd ook één op mij gericht. Ik zwaaide vrolijk in de camera en wierp nog maar eens een kusje. Achter dit alles kwam het hoofd van de Olympische Spelen een toespraak houden net als de president van China. We verstonden er allemaal niet veel van, maar klapten toch in onze handen toen het gedaan was. Als afsluiter stak een oude Olympisch kampioen het vuur aan. Alles werd beëindigd met een groot vuurwerk. Alles kon gaan beginnen nu.