Hoofdstuk 21

***Jamie's pov***

Zachtjes wordt er op de deur van mijn slaapkamer geklopt. Ik spring snel recht, veeg de tranen van mijn gezicht en open de deur. "Je hoefde niet te kloppen, je mocht gewoon binnenkomen." glimlach ik zwakjes. "Ik wist niet goed of ik moest kloppen of niet. En ik was nog onder de indruk van de vriend van je moeder. Hij kan behoorlijk boos kijken." antwoordt Jack met een grijns. "Sinds we een gesprek hadden is de band tussen hem en mij een stuk verbeterd. Hij wil me beschermen zodat ik niet gekwetst raak. Oh, en hij kent All Time Low niet, dus hij zal je vast niet herkend hebben." antwoord ik. "Het maakt niet uit hoor. I'm a tough Guy. I dan handel him." grijnst hij en klopt eens zelfzeker op zijn borst. "Maar goed, ik ben hier voor een andere rede dan met de vriend van je moeder te vechten... Knuffel?" Zonder een woord te zeggen laat ik me in de armen van Jack opsluiten. "Alles komt wel weer in orde, Jamie. Dat beloof ik je." zegt hij om de paar minuten terwijl hij me rustig heen en weer wiegt. Af en toe geeft hij me zelfs een kus op het hoofd.
Na een tijdje laten we elkaar los en gaan we op bed liggen. "Weet je, toen ik naar hier reed was ik aan het denken. Misschien moet je maar eens met Alex praten. Als een fan weet je waarschijnlijk wel dat zijn broer ook zelfmoord gepleegd heeft. Jullie kunnen elkaar misschien helpen met het verwerken of gewoon een steun zijn voor elkaar." stelt hij voor. Langzaam knik ik. "Misschien is dat wel een goed idee, maar wil Alex er wel wat over kwijt?" antwoord ik. "Ik heb geen idee of hij er met jou wil over praten, maar misschien kan hij je advies geven of zeggen hoe hij er mee omgaat." opnieuw knik ik. "Jack? Waarom ben je er eigenlijk voor me?" vraag ik na een korte stilte. "Je hebt iemand nodig die er voor je is, je hebt mij geholpen dus wil ik jou helpen en je bent een vriendin dus moet ik je wel helpen want vrienden zijn er om elkaar te helpen." antwoordt hij oprecht.ik weet niet waarom, maar plots begin ik weer te huilen. Jack neemt me geschrokken in zijn armen en probeert me te kalmeren ik ben gewoon een hopeloos geval...