Doubts and concerns.

JASPER POV
Ik rende door het veld, heen en terug. Er moest een manier zijn om dit te kunnen snappen. Iets, iets had ik over het hoofd gezien. Maar wat? Alice verdwijnt, wil zogezegd een leven apart beginnen en een maand later verschijnt zij, het klopt niet. Ik ging terug naar huis, Carlisle keek mij na. “Jasper?” Hij riep mijn naam en ik draaide mij om. “Wat?” Ik probeerde niet te roepen, of kwaad te klinken. “Ik weet dat je het moeilijk hebt met dit hele gedoe, met Alice en zo. Weet je zeker dat je het aankan alleen?” Ik knikte, en draaide me weer om. “Ik ga jagen,” zei ik. Maar ik ging niet jagen, ik ging weg. Ver weg. Ik wou niemand nog zien, ze moesten me allemaal alleen laten tot ik wist wat hier aan de hand was.
Ik stond weer in het veld, alleen. Ik had zin om te schreeuwen, te schreeuwen achter Alice, ze moest me helpen. Ze moest me die keuze niet laten. Ik zou roepen, schreeuwen om hulp. Schreeuwen om haar hulp. “ALICE! Please, kom nou!” Ik moest wel roepen. “Ja?” Achter mij hoorde ik haar zachte stem. Ik voelde haar hand op mijn schouder, over mijn rug glijden, om me te kalmeren. “Wat is er, Jasper?” “Ik kan niet kiezen.” Ze zuchtte. “Je gaat haar kiezen, je weet dat je op haar kan bouwen.” Ik keek haar wanhopig aan. “Maar ik wil jou ook niet kwijt, Alice, alsjeblieft.” “Ik ben weggegaan omdat zij voor jou bestemd is, verpest het nou niet, Jasper. Je verdriet gaat goed uitdraaien, ze gaat voor jou kiezen. Jullie gaan gelukkig worden, voor altijd. Ze gaat een vampier worden, jullie gaan zo gelukkig zijn.” Ze probeerde opgewekt te klinken. Ik dwaalde een week rond, alleen. Toen besloot ik dat het tijd is voor de confrontatie. Ik zou ooit moeten kiezen.