Hoofdstuk 3

Ik wist niks meer van mijn verleden. Dat kwam doordat ik mijn geheugen kwijt was had de dokter gezegd. Het zou kunnen terug komen maar ook voor altijd weg kunnen blijven. Het is nu 3 jaar verder en ik weet nog steeds niks. Maar mijn leven was nu perfect. Ik zat in een best wel bekende boyband, had goede vrienden, en had bijna elk deel van de wereld wel gezien. Toen we met zijn alle nandos binnen kwamen zag ik een meisje geschrokken naar mij kijken. Ik herkende haar ergens van. Plotseling kreeg ik steken in mijn hoofd. En er kwamen flitsen van gebeurtenissen in mijn hoofd. Dat ik samen met dat meisje op de schommel zat. Of dat ik haar zag met een jongen en dat ik jaloers was. Maar ik wist niet wie ze was. Maar ik wist wel dat ze geen onbekende was. Iemand die vroeger veel betekend heeft. Iemand van wie ik toen hield met heel mijn hart. De jongens zagen dat het niet goed ging en brachten me weer naar mijn appartement. Ik ging in bed liggen en viel in slaap. Ik droomde een mooie droom over het meisje. Toen ik de dag erna wakker werd glimlachte ik. De zon scheen fel door mijn raam omdat ik de gordijnen niet meer dichtgedaan had. Ik deed wat kleren aan en liep naar starbucks. Onderweg dacht aan het wordt dat ik de hele droom herhaald had. Hope, dat dacht ik vast omdat ik niet alle hoop wou opgeven. Ooit zal ik mijn geheugen terug krijgen en weten wie dat meisje was. daar zag ik haar weer lopen. Zal ik haar achterna rennen dacht ik bij mezelf. Ja ik doe het gewoon. Ik rende op mijn allerhardst en hield het meisje aan. Toen ze omkeek keek ze me geschrokken aan. "N-Ni-Niall jij bent dood! Dit kan helemaal niet ze zeiden dat iederen weg was!" dat laatste schreeuwde ze. " Ken je mij?" vroeg ik voorzichtig aan het meisje. Ik zag nu pas hoe mooi ze was. "Doe niet zo gek Niall ik ben hope weet je nog je beste vriendin" zei ze. "ik eh ik" antwoorde ik niet begrijpend. "Niall het is beter als ik ga" zei ze met tranen in haar ogen. Daarna rende ze huilend weg. Nog steeds verward liep ik weer terug naar mijn appartement. Ze heette hope had ze gezegd. Maar ik kon me niets van haar herrineren. Ik had weer heel erge hoofdpijn en besloot weer te gaan liggen.