002 White Love Moon

Na elke minuten stapte ik ook de buis in, mijn styliste keek me aan terwijl ik glimlachte. 'Succes White, je gaat het maken' waren haar woorden voordat de buis dicht ging en ik er niet meer uit kon. Ik zette mijn handen tegen het glas aan terwijl ik nog snel een blik op mijn styliste wierp. Ze stak haar duimen op waarna alles zwart om me heen werd. Heel erg bang was ik niet, ik kwam uit district 2 en daar was ik van te voren getraind, de Hongerspelen konden me niet zo heel veel meer doen behalve als een halvegare waarmee ik verbonden was ook dood ging, ging ik er ook aan en daar had ik geen zin in. Ik moest dus duidelijk zo veel mogelijk mijn best doen om die dude in leven te houden, Liam was het toch? Hem kennen deed ik niet maar dat boeide me niet.
Langzaam kwam mijn buis weer boven vlak naast die van iemand anders, er stond een jongen in. Niet bepaald dun maar ook niet dik, al snel smolten onze buizen samen tot 1 grote buis. Met grote ogen keek ik hem aan. Ik had hem wel eens gezien, bij de trainingen maar voor de rest niet. Langzaam trok ik mijn wenkbrauw omhoog en glimlachte ik even. 'Ik ben White, beter bekend als het meisje uit district 2. Dus zo, jij bent Liam, ik zeg het maar 1x, luister. Blijf in leven, blijf bij mij en ik zorg dat je het einde haalt, doe je dat niet dan zijn je vriendin er geweest.' Ik wist het, ik was een kleine bítch op dit moment maar ik wist wel hoe je moest overleven en vooral op dit moment. 'Mijn broers zijn jaren hier voor gestorven, ik heb de arena eens goed bekeken en ik snap een gedeelte hou hij in elkaar zit dus als je wilt overleven zal je naar deze bítch moeten luisteren want mijn moeder rekent erop dat ik tot de laatste vijf kom' sprak ik.
Pas toen richtte ik mijn blik op de arena waar over al steek wapens lagen, mijn ogen werden groot. 'Steekwapens, messen, zwaarden, geweldig' waren mijn woorden waarna ik klaar ging staan. 'je rent mee naar de hoorn en anders weet je wat er gebeurd doggie' sprak ze uit. Mensen snapten me niet, dat kwam natuurlijk omdat ik nog al sluw was en misschien soms een beetje vreemd, maar er waren voordelen aan mij. ik wist hoe je moest overleven in een arena en ik wist hoe je iemand moet doden zonder ook maar de schuld te krijgen, dat krijg je als je jaren lang elk jaar weer dag en nacht naar de tv zit te staren met je moeder naast je, soms huilend omdat je broer is gedood en soms lachend omdat het goed gaat met haar zonen maar nu stond haar laatste kans er in en dat was ik. Haar enigste dochter nadat ze al haar zoons had zien sterven in de arena, we waren allemaal krijgers en we wisten wat we wouden, we wouden de arena in en we wouden winnen ook en niet winnen bestond niet. Wij zalden de prijs die we verdiende winnen, het begon bij mijn broers waarna mijn andere broer als eerbetoon voor hem De Hongerspelen wou winnen en daarna ging mijn andere broer er achter aan en toen ik, als vijftien jarig meisje met witte haren. 'Ik bedoel het niet onbeleefd maar ik wil dit winnen, als eerbetoon aan mijn overleden broers' Ik trok mijn wenkbrauwen speels op waarna het aftellen begon.
'10' '9' Ik ging wat verder voorover gebogen staan waardoor ik in een makkelijke positie kwam om weg te rennen, het stond lekker en comfortabel maar vooral stevig. '8' '7'