001 Liam James Payne

Mijn blik was gericht op de spiegel terwijl er duizenden gedachtes door mijn hoofd gingen. Nog enkele minuten, niet veel meer dan tien, en ik zou de arena in moeten. Niet in mijn eentje. Nee dat zeker niet. Aangezien het de 25ste Hongerspelen was waren alle tributen in tweetallen ingedeeld zo ik dus ook. Als een iemand van het tweetal om het leven kwam dan zou de andere ook meteen sterven. Dat maakte me bang, want ik had geen enkel idee wat voor type White, mijn toegewezen bondgenoot, was en of ze lang in leven zou blijven. Misschien klonk het heel erg, maar het beangstigde me dat een deel van mijn leven afhing van een meisje welke ik amper kende.
Maar eerlijk gezegd was mijn bondgenoot niet hetgene waar ik me het meeste zorgen over maakte. De personen welke vooral door mijn hoofd spookte waren mijn tegenstanders. En dan vooral vier in het bijzonder, namelijk mijn vier beste vrienden met de namen Niall, Zayn, Louis en Harry. Ik probeerde ze altijd te beschermen en nu werd er van me gevraagd dat ik ze een voor een zou afslachten, als mijn eigen leven me meer lief was. Maar ik wist het niet zeker. Ik wist niet zeker of ik liever een van hun in leven zou houden of mezelf. Want als ik het zou overleven, dan zou ik moeten leven zonder vier van de belangrijkste personen uit mijn leven. En dan liep ik waarschijnlijk ook continu met het idee in mijn hoofd lopen dat ik één van hun had kunnen redden. Maar als ik een van hen zou redden, wie zou dat zijn? Een onmogelijke keuze. Ik kon niet begrijpen hoe mijn bijna perfecte leven in een keer was veranderd in een leven vol onmogelijkheden en vragen zonder één echt goed antwoord.
Ik werd uit mijn knellende gedachtes verlost door mijn styliste welke mijn dunne maar warme shirt nog eens recht trok. Mijn haren zaten net zoals altijd, maar dan steviger met gel zodat tijden de spelen er geen haar in mijn ogen kwam.
‘Veel succes,’ zei mijn styliste terwijl ze met een glimlach op haar gezicht naar me knikte. Beleeft zoals ik was bedankte ik haar en lachte ik terug, ondanks dat ik me aan haar ergerde. Ze was zo nietszeggend. Een persoon waar er ook nog duizend andere van waren. Er kwam weer een gemene gedachte in mijn hoofd op waar ik me meteen weer voor schaamde. Ik probeerde hem weg te duwen aangezien hij vreselijk gemeen was en nergens op sloeg maar het lukte niet. ‘Waarom sturen ze niet al die “dertig in een dozijn” types de arena in, in plaats van mensen met een mening en een hart?’ was de vraag welke door mijn hoofd ging. En eigenlijk had ik er al een antwoord op, maar die was bijna nog erger dan de vraag welke ik niet hardop durfde uit te spreken. Namelijk dat je veel betere televisie kreeg als je wél mensen met gevoelens koos. Leedvermaak, het was niks meer dan leedvermaak. Dat was ook waarom ik de Hongerspelen altijd zo vreselijk had gevonden, maar nu ik er zelf inzat leek het allemaal opeens een stuk echter.
‘Liam je moet nu echt in die buis gaan staan.’ Nog steeds was de neppe en gevoelloze glimlach op haar gezicht te zien. Ik knikte en bedankte haar nog een keer. Daarna liep ik naar de opening van de buis en nadat die was gesloten werd ik omhoog gevoerd.