Hoofdstuk 13

Ik was met Severus in gesprek, toen Luce ineens de kamer kwam binnen stormen. ‘Pap’, riep ze, daarna had ze door, dat Severus er was. ‘Sorry’, zei ze, ‘ik wacht wel even buiten’. Daarna, verliet ze de kamer en trok de deur in het slot. Ik rondde, mijn gesprek met Severus af. Ook Severus, verliet de kamer. ‘Miss Perkamentus’, hoorde ik Severus zeggen. ‘Professor’, antwoordde Luce beleeft. Iets wat ze waarschijnlijk, van mij had over genomen. Ik hoorde haar, om Severus heen lopen en zag haar daarna de kamer binnen lopen. Ze trok ze de deur, met grof geweld in het slot. Ik was verbaast, er moest is aan de hand zijn. Normaal trok, ze de deur zachtjes in het slot. Als het lieve en verlegen meisje, dat ze was. ‘Vanwaar dit onverwachte bezoek’? Vroeg ik, het feit, dat ze net de deur hard dicht trok, compleet negerend. ‘Ik had een vraag’, zei ze, ik zag haar twijfelen. ‘Ik, vroeg me af, wie mijn moeder is’, zei ze plots. Ik twijfelde, of ik het haar moest vertellen. Ze was nog jong, het zou haar hart breken, maar ze had het recht er wel toe. ‘Goed’, antwoordde ik, ‘Er is iets, wat je moet weten’. Ik vertelde haar alles, het hele verhaal. Geen geheimen meer. Ik vertelde ook, waarom ik haar in huis had genomen. Nadat ik alles had verteld, keek ik haar bezorgd aan. Ze leek compleet in te stortten. Ik zag de eerste traan zich een weg, over haar gezicht leiden. Ik volgde hem met mijn ogen, ik zag hem op haar hand, kapot spatten. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen. Ze wiegde zichzelf zachtjes, heen en weer. De tranen volgde al snel. Ik stond, op en zette haar op mijn schoot. Bijna meteen, verborg ze haar gezicht, in mijn gewaad. Ik wiegde haar zachtjes heen en weer, zoals ik ook altijd deed toen ze klein was, ik hoopte dat ze er nu ook rustig van werd. Ik voelde tranen op mijn gewaad druppelen. Ik had mijn kleine meisje nog nooit zo overstuur gezien, ik voelde tranen in mijn eigen ogen, maar dit was niet het moment voor zelf medelijden. Ik moest sterk zijn, voor het meisje in mijn armen. Na een tijdje, ging de deur zachtjes open. Minerva kwam binnen, ze wierp gelijk een bezorgde blik op Luce, die nog steeds op mij schoot zat, ik voelde dat ze haar hoofd weer terug draaide en nog wat dichter tegen me aan kroop, blijkbaar had ze Minerva horen binnen komen. Ik schudde zachtjes mijn hoofd, ten teken dat ze later moest terug komen. Ze knikte ten teken, dat ze het had begrepen, wierp nog een laatste bezorgde blik, op het huilende meisje in mijn armen en trok daarna, de deur zachtjes achter zich dicht.
Voorzichtig haalde ik een fotoboek tevoorschijn, Het was het boek, waar alle foto’s zaten die genomen waren van Luce en haar ouders. Ik had het gemaakt voor later. Voor de dag, dat ik haar zou vertellen, dat ze geadopteerd was. Na een tijdje, kalmeerde Luce weer. Ik had ondertussen, het fotoboek open geslagen op de eerste pagina. Luce, draaide verschoof zich een beetje en keek mee. Ik liet het fotoboek, even op de eerste pagina liggen. Op deze pagina, stonden haar ouders. Voorzichtig, strekte ze haar lange blanke vingers uit, naar de foto, met haar ouders. Voorzichtig wreef ze, met haar vingers over de foto. Ze leek heel erg op haar moeder, maar ze had de ogen van haar vader. Het was net als bij Harry, maar dan precies andersom. Hij leek op zijn vader, maar had de ogen van zijn moeder. ‘Je ouders’, fluisterde ik zachtjes, om haar niet te storen in het moment, dat ze haar ouders, voor de aller eerste keer zag. Ze keek me aan, nog één laatste traan, baande zich een weg over haar huid, voorzichtig veegde ik hem weg met mijn duim. Dit meisje hoorde niet te huilen. Zachtjes liet ze zich weer tegen me aan zakken, terwijl ze door het fotoboek bladerde. Alle herinneringen, van vroeger kwamen weer naar boven. Bij elke bladzijde, vertrok haar gezicht, een beetje. Ze had het er moeilijk mee. Wat ik volkomen begreep. Uit eindelijk stopte ze met bladeren. Haar ogen, rustten een tijd lang op de foto van mij en haar. Ik keek lachend toe, hoe ze probeerde een kerstboom te versieren. Zachtjes streek ik over, haar zwarte haren. ‘Pap’, zei ze en ze keek me aan, ik keek terug in haar bruine ogen, ze stonden verdrietig. Die bruine ogen, die zo zacht, maar ook zo fel konden kijken, als ze het ergens niet mee eens was. ‘Je houd van me, echt of niet echt’? Vroeg ze. ‘Echt’, antwoordde ik. Natuurlijk hield ik van haar, het was moeilijk om, niet van haar te houden. Ze sloot haar ogen en ze viel langzaam in slaap, zelfs toen ze sliep aaide ik nog steeds over haar haren. Na tien minuten, sliep ze diep. Langzaam stond ik op, terwijl ik haar stevig vast hield. Het fotoboek, nam ik ook mee. Ik bracht haar terug, naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Onderweg kwam ik Minerva tegen. ‘Albus, denk je niet dat je haar wakker, moet maken.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ze heeft veel gehuild, ze heeft het al zwaar genoeg gehad, een beetje slaap zal haar goed doen’. Antwoordde ik. Minerva knikte en vertrok weer, naar haar kantoortje. Bij de leerlingenkamer aan gekomen, moest ik eerst de dikke dame, wakker maken. ‘Is het nog echt nodig, me zo laat nog wakker te maken’, zei ze nors. Daarna zag ze pas, dat ik het was.‘Sorry, professor’, verontschuldigde ze zich meteen. ‘geeft niet, maar zou ik wel naar binnen mogen’? Antwoordde ik. ‘Maar natuurlijk, professor’, zei ze en ze zwaaide meteen open. In de leerlingenkamer, zaten een bezorgde, Harry, Ron en Hermelien. Ik zei, dat ik het zo zou uitleggen en liep naar de slaapzaal, waar Luce lag. Hermelien, volgde me gelijk. Hermelien hielp me, om Luce haar pyjama aan te trekken en daarna stopte ik haar in. Ik legde het fotoboek, op het nachtkastje en gaf haar nog een kus, op haar voorhoofd. Ik liep samen met Hermelien, naar beneden, waar ik alles uitlegde. Ik vertelde niet, wat ik verteld had, maar zei dat ze een beetje lief, en zorgzaam voor haar moesten zijn. Ook zei ik dat ik dacht, dat ze zelf wel zou vertellen wat er was gebeurd. Ik wist, dat ze hun vertrouwden en dat ze dat wel zou doen. Nadat ik dat gezegd had, stuurde ik hun, naar bed en ging zelf terug naar mijn kantoortje. Ik keek zorgzaam, naar de foto van Luce die op mijn bureau lag, maar ik werd gerustgesteld, toen ik bedacht dat, Harry, Ron en Hermelien, beloofd hadden voor haar te zorgen. Ik wist zeker, dat ze dat zouden doen en dat Harry haar begreep.