Underwear 11

Ze kijken op als ik een stap zet op de vloer die als een gek begint te kraken. ‘Ik, Keef zei dat jullie hier waren,’ brei ik er een punt aan en ze knikken alle twee tegelijkertijd.
Stapje voor stapje loop ik naar de bank toe en ga ik voorzichtig naast Harry zitten. Als ik om mij heen kijk zie ik hoe er overal kasten staan met boeken erin. Het is een soort bibliotheek, maar waarom gaan ze in de bibliotheek zitten?
‘We moeten zo weer terug, mijn vader wilt ons iets laten zien,’ fluistert hij schor tegen Louis die hem verast aankijkt. Met mijn handen trommel ik op mijn benen en sta ik op. IJsberend loop ik heen en weer en neemt de nieuwsgierigheid over en loop ik bruut naar de kasten toe.
‘Het zijn oude boeken van vroeger, niemand leest ze meer.’ Harry achtervolgt mij en ik trek in een fractie van een seconde een boek uit de kast. Hij zit onder de stof en ik blaas het eraf. Het vormt een stofwolkje in de lucht en hoestend wapper ik het weg.
Met mijn vingers glijd ik over de tekst heen die met gouden sierlijke letters erop gedrukt zijn. ‘Wat is het voor een boek?’ Ik haal mijn schouders op en frons mijn wenkbrauwen. Het is een soort geheimtaal ‘Laat is zien.’ Louis grist het boek uit mijn handen.
Hij schiet in de lach en voor ik het weet ligt het boek aan de andere kant van de kamer. ‘Zo’n oud boek over magische krachten, niks boeiends dus.’
Boos staar ik hem aan en ren ik naar het boek toe die opengevallen is. Zachtjes pak ik hem beet en kijk ik naar de bladzijde die opengevallen is. Het zijn dezelfde letters die voorop het boek staan en kom hier ook geen wijs uit. Zuchtend loop ik terug naar de kast en zet ik hem netjes terug.
‘Toch niet boeiend genoeg?’ grijnst Louis en ik werp hem een boze blik toe. ‘Je moet je vriendinnetje wel in handen houden, Styles.’ Hij leunt tegen de bank aan waar Harry nog steeds op zit en met een nors gezicht kijkt hij Louis aan.
‘Hou toch op en ga naar Eleanor toe, Tomlinson,’ sist hij en met een ruk staat hij op van de bank. Hij loopt naar mij toe en kijkt mij met een bezorgde blik aan. ‘Gaat het?’ Met openmond knik ik en hoor ik hoe Louis bespottelijk lacht. ‘Dat doe ik zeker,’ fluistert hij.
Ik voel hoe Harry met zijn vingers cirkeltjes op mijn armen maakt en mij daarna een knikje geeft. Louis rolt overdreven met zijn ogen en zijn voetstappen weerklinken in de holle kamer. ‘Ik ben alvast weg, dit hoef ik niet te zien.’ En weg is hij, verdwenen uit de bibliotheek, tenminste zo ziet het eruit.
Zuchtend kijkt Harry naar de deur die dichtgevallen is en gaat hij met zijn rechterhand door zijn krullen heen. Ze springen weer vrolijk terug op hun plaats en het lijkt alsof hij er helemaal niet met zijn hand doorheen gegaan is.
‘Louis, Louis is raar maar hij is aardig.’ Begint hij met zijn zin en ik wacht op het vervolg. ‘Hij is mijn beste vriend, soms maakt hij van die domme opmerkingen, maar zo is hij eenmaal.’ Alle woorden laat ik tot mij doordringen en grijns Harry breed die al snel verandert.
Een harde windvlaag ruist langs ons heen en met een klap valt het raam dicht. Geschrokken grijp ik het shirt van Harry vast en slaat hij zachtjes zijn armen om mijn middel heen, als bescherming. Hij kijkt naar het raam en hij grinnikt. ‘Het raam stond nog open, niks aan de hand.’
Opgelucht haal ik adem en laat ik meteen zijn shirt los om hem daarna glad te wrijven. Hij heeft mijn inmiddels los gelaten en nu sta ik als een imbeciel tegen zijn shirt te wrijven. Ik voel zijn ogen op mij branden en schamend vallen mijn armen langs mijn lichaam.
‘Laten we maar terug gaan,’ fluistert hij zachtjes in mijn oor en lipbijtend knik ik. Met zijn tweeën lopen we naar de deur toe die gesloten is en tegelijkertijd bewegen we onze handen naar de deurklink toe. Zijn hand ligt op de mijne en ik voel hoe ik zweethanden begin te krijgen.
Zachtjes duw ik hem naar beneden toe en glijden onze handen tegelijk van de deurklink af. Onze handen zijn nog verstrengelt en Harry geeft er een kneepje in. Waterig glimlach ik en lopen we rustig terug naar de woonkamer, waar Anne, Louis en zijn familie zitten.
‘Daar zijn jullie, Louis vertelde dat jullie iets aan het doen waren, samen.’ Harry werpt een boze blik naar Louis toe die alleen maar schijnheilig zit te grijnzen. Anne kijkt ons met grote ogen aan en schud teleurgesteld hun hoofd. ‘Schande,’ fluistert ze in haarzelf.
‘Anne, laten we het gezellig houden.’ Harry en ik wachten langs de bank en onze handen zijn nog steeds verstrengelt met elkaar, wat niemand opgemerkt heeft. ‘Harry, je vader wacht in de tuin.’ Ze werpt hem niet eens één blik waardig en Louis staat op.
Hij komt naast ons staan en het meisje naast de moeder van Louis kijkt mij en Harry met glunderende ogen aan. ‘Ze zijn zo schattig,’ fluistert ze tegen haar moeder die meteen ons aankijkt. Ze glimlacht naar ons en moeilijk trappel ik heen en weer. ‘Inderdaad,’ fluistert ze terug.
Louis kucht ongeduldig en met zijn drieën lopen we de woonkamer uit. ‘Ze heeft niet gezegd of hij in de voortuin wacht of de achtertuint.’ Harry knikt instemmend en wijst naar een deur die naar buiten leid. ‘Ik denk de achtertuin,’ zegt hij nadenkend en Louis knikt.
Buiten aangekomen in de achtertuin staat inderdaad een man – de vader van Harry te wachten in zijn tuinkleren. ‘Daar zijn jullie eindelijk!’ Ik hoor hoe Harry en Louis tegelijkertijd kreunen, wat hebben hun?