#125.
Een kwartiertje later stopten we op de parking van het ziekenhuis. Haastig stapte ik uit, Tom daarentegen bleef zitten. Geïrriteerd keek ik naar mijn uurwerk. “We hebben nog maar een kleine vijf minuten, haast je!” riep ik terwijl ik begon te snelwandelen. Een paar meter verder keek ik om, maar Tom was nog steeds nergens te zien. Ik kon niks anders dan blijven stilstaan. Uiteindelijk kwam de lange gestalte toch uit de auto. De sneeuwvlokken werden plots steeds groter en vielen ook sneller uit de lucht dan voordien. Met grote stappen kwam hij op me afgelopen. “Ik weet niet of ik dit wel moet doen”, zei hij. Ik dacht dat ik hem niet goed begreep, maar toen zag ik hem schuchter in het rond kijken. “We zijn nog maar pas terug en het zou niet goed zijn om hier gefotografeerd en gestalkt te worden”, vervolgde hij. Ik knikte en keek ook rond me heen, maar ik zag niets verdachts. “Als je terug naar de auto wil gaan, dan begrijp ik dat.” Hij schudde zijn hoofd. “Ik weet dat je me nodig hebt en ondanks Bill’s interviews bij onze aankomst hier weet ik dat de kans groot is dat we gezien zullen zijn, maar ik moet dit risico nemen voor jou. Ten slotte weten jij en ik de waarheid en dat is voorlopig voldoende. Laat ze maar schrijven.” Hij glimlachte bemoedigend en haakte zijn arm in die van mij. Samen zetten we het op een lichte looppas en probeerden we tussen de sneeuwvlokken heen te dansen.
Het rook muf in de wachtkamer die me ondertussen vertrouwd was geworden. Tom en ik hadden amper plaatsgenomen op de stoeltjes toen de deur al opengezwaaid werd en de dokter verscheen. “Juffrouw Freyer?” De man glimlachte vriendelijk zoals gewoonlijk. Ik stond op en ging naar binnen, gevolgd door Tom. De dokter nam plaats achter zijn bureau en zei ons dat we ook mochten gaan neerzitten. “Zo te zien heeft u ook uw vriend meegenomen.” Tom grinnikte bescheiden, maar ik schudde mijn hoofd.
Kudo & reactie?
Danke schön
Reageer (5)
Super geschreven niet anders van je gewend hoowr
1 decennium geledenDus lekker verder gaan met schrijven want kan niej wachten
Tot het volgende stukje er is
Groetjes Natasja <3
Snel verder!
1 decennium geledenx
" Het rook muf in de wachtkamer die me ondertussen vertrouwd was geworden. "
1 decennium geledenIk weet niet precies waarom [zoals ik wel vaker niet precies weet waarom], maar dit vond ik echt een ontzettend mooie zin. Waarschijnlijk omdat je in die ene zin zóveel sfeer schept, idunno. Als in, je beschrijft de wachtkamer [want muf is naar mijn idee een beetje een woord dat je zowel met geur en zicht kan interpreteren, en hoewel je het alleen maar over de geur hebt, schept het toch een beeld van de wachtkamer, als in, die muffe geur komt ergens vandaan -ik ratel], en dan ook nog dat ze daar langzaam aan gewend raakt. Ik weet niet, maar ik vond die zin gewoon zoveel hebben dat ik spontaan weer begon te fangirlen over jouw geweldige schrijfstijl. <3
En ik vind het feit dat die dokter Tom als haar vriend ziet, eigenlijk best wel. ironisch ergens? Ik weet niet waarom. [zie je, alweer niet] Waarschijnlijk omdat het onderstreept hoeveel ze in deze situatie op Tom leunt in plaats van op Bill, en dat maakt het toch een vreemd soort van. humor, ook omdat Tom er om moet lachen en zo. Dunno. Just really like it.
Van mij mag je zolang wachten met stukjes posten als je nodig hebt voor je herexamens, want op zulke sterke stukjes kan ik gewoon wel een week teren totdat je weer met iets nieuws komt. I love this story so much, it's freaking brilliant.
*kudo amen*
Ik ga er nu vandoor, want ik moet mijn bed opmaken.
<3
Lalala, wanneeer komt Bill's verrassing? *blijft er over doorzeuren*
1 decennium geledenSnel verder! <3
Hmm ben benieuwd wat die dokter gaat zeggen.
1 decennium geledenGa je snel verder <3?
xx