~12~ Gewoon mijn eigen ik.

Ik keek op mijn rooster Gym. Kreunend pakte ik mijn gymtas uit mijn kluisje. Ik haatte gym. Niet zozeer het vak zelf, ook al was ik heel erg slecht in gym, maar gewoon omdat ik altijd gepest werd ermee. Ik werd bijvoorbeeld altijd als laatst gekozen.
Treuzelen, bedacht ik me. Dan kon ik misschien een deel van de gymles missen.
Mijn kluisje deed ik op slot en stopte de sleutel in mijn broekzak. De bel was net gegaan, dus ik had nog zo'n vijf tot tien minuten om bij de kleedkamers te komen. Officieel dan. Ik liep naar de gang die naar de gymzaal leidde en probeerde zo langzaam mogelijk mee te schuifelen. Iets wat moeiljk lukte, want iedereen wilde op tijd bij de les zijn, dus werd jij automatisch ook meegesleurd.
'Hé, kleintje! Schiet eens op! '
Een grote blonde jongen torende voor me uit. Snel liep ik verder.
Uit de kleedkamers klonk al veel rumoer. Mooi. Aarzelend duwde ik de lelijke deur met afgebladderde verf open. Zo onopvallend mogelijk verplaatste ik me naar een leeg plekje bij een kapstok. Ik hing mijn gymtas op en begon me om te kleden. Mijn afgetrapte en goedkope gympen waren het eerst aan de beurt. Toen zag ik plotseling een bekend paar schoenen in beeld staan. Uggs.
'Je lijkt net een uitgekotste haarbal met die kleren van je'.
Sarah's stem klonk hooghartig en verwaand.
'Ga weg!'
'Tut, tut, tut, je hoeft niet zo'n taal tegen me aan te slaan, bitch'.
Ik zei al niets meer. De beste manier om pesten tegen te gaan was negeren. Doodhard negeren. Hoewel het niet perfect werkte, was het wel minder.
'De les begint bijna! Opschieten!'
Toen de zware mannenstem van onze gymleraar Gooikens begon te praten, was het meteen stil.
'Wat voor sport doen we vandaag?' Vroeg Sarah met een stroperige stem. Oh, wat haatte ik haar!

Toen ik de Gymzaal binnenkwam, zag ik maar èèn leeg plekje. Naast Jeroen en Nicolai. Snel rende ik erheen. Vurig hopend dat niemand een gemene opmerking zou maken.
Toen ik ging zitten schoof iedereen meteen op. Mijn ogen begonnen te prikken. Maar ik moest niet huilen. Het moest!
Toen ik naast me keek, zag ik dat Nicolai nog steeds naast me zat. Hij zag dat ik naar hem keek, want opeens keken zijn ogen recht in die van mij. Ik glimlachte. En hij glimlachtte terug.

's Nachts droomde ik over Nicolai. In het begin vond ik het raar en soms ook wel vervelend. Maar opgegeven moment wist ik het: Ik was verliefd! Best wel een raar idee voor een meisje dat gepest wordt. Ik weet het. Ik ben zelfs gepest door Nicolai. Maar daar wilde ik niet aan denken. Nicolai was gewoon heel aardig. Behalve als hij met zijn vrienden is. Maar dat hebben alle jongens, heb ik gemerkt.

'Nerdje! Nerdje! Nerdje!'
Het galmde door de klas. Ik moest moeite doen om me in te houden. Maar opgegeven moment hield ik het niet meer en rendde ik het lokaal uit. Ik nam niet eens de moeite om naar mijn kluisje te gaan. Ik deed mijn fietsleutel in het slot en fietste weg. Niet naar mijn huis, want dan zou mijn moeder vragen wat er aan de hand was, de school bellen en misschien ook wel de ouders van de pestkoppen. De hele klas dus. Dat was wel het laatste dat ik wilde.

Mijn moeder wist gelukkig van niets, maar het was wel heel stil aan tafel. We waren met z'n tweeën, want mijn broertje Tim was logeren bij zijn beste vriend Iwan. 'Niet dat ik dat erg vond, ik hield van hem als een broer, maar soms was hij ech onuitstaanbaar.
De dodelijke stilte werd doorbroken door een geluid. De deurbel. Mijn moeder wilde al opstaan, maar ik was haar voor.
'Ik ga wel'.
Ze knikte.
Toen ik de deur opendeed geloofde ik mijn ogen niet.
'N..Nicolai?!'
'Eh, hoi! Je hebt je rugzak op school achergelaten'.
'Oh, dankje! Dat is erg lief van je'.
Ik voelde dat ik rood werd, gelukkig was het donker. Toch zag ik dat Nicolai naar de grond keek. Schaamde hij zich? Was het een list? Ik keek naar de struiken in onze tuin en naar de straat.
'Ik ben alleen', fluisterde Nicolai.
'Oh', wist ik er uit te brengen, waarna ik mezelf wel een stomp voor mijn kop had willen verkopen.
'Nou, eh, dan ga ik maar weer hè?'
'Doei!'
Toen ik de deur dichtgedaan had, vroeg mijn moeder wie dat was.
'Oh, gewoon zomaar een klasgenootje', antwoordde ik zo onverschillig mogelijk.

Weken gingen voorbij en ik werd steeds minder gepest. Nicolai nam het vaak voor me op, onopvallend natuurlijk, en ook zijn vrienden leken te veranderen. Ik was er blij om. Ik was Nicolai al veel schuldig. Of nou ja, niet helemaal, eerst pestte hij mij ook!

Het was pauze en stikheet in de kantine. DAarom was ik buiten gaan zitten. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me om.
'Nicolai!'
'Kom jij ook op het schoolfeest?' Vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik denk het niet, ik heb geen vrienden, wat moet ik daar?'
Hij knikte begrijpelijk.
'Ik heb misschien een oplossing'.
'Oh ja?'
'Ja. Wil je met mij naar het schoolfeest?'
Een schok ging door mijn lichaam. Nicolai vroeg me mee! Hij vond me leuk! Hoewel ik dat laatste niet helemaal zeker wist.
'Ja', antwoordde ik enigzins verlegen.
Ik voelde dat er een kus op mijn voorhoofd gedrukt werd.
'Ik haal je op, goed?'
Ik knikte. De toekomst zag er opeens veel beter uit!