• 001 Maxine Grace Scott

De tranen rolden een voor een over mijn wangen naar beneden. Mijn mama had mijn hand nog steeds vast. Er werd op de deur geklopt en een verpleegster kwam binnen. “Het bezoekuur is voorbij , u kunt morgen terug komen.” ze glimlachte even en ging toen weer weg. Mijn ouders drukte allebei nog een kus op mijn voorhoofd en verlieten toen ook mijn ziekenhuiskamer. Ik zuchtte en zocht naar de afstandsbediening voor de tv. Ik trok een aantal kastjes open en vond na even zoeken de afstandsbediening. Rustig ging ik weer in bed liggen en deed de tv aan. Ik was ondertussen gestopt met huilen en zapte van zender naar zender. “En we gaan verder met onze documentaire over Parkinson.” Zei een man op de tv. Snel duwde ik de tv uit en legde de afstandsbediening op het kastje naast mijn bed. De tranen stonden alweer in mijn ogen. Ik legde me neer op mijn zij en dacht na. Op dit moment had ik graag een beste vriendin of beste vriend gehad. Ooit had ik die ..
Er werd op de deur geklopt en een man in een witte jas , die ik herkende als de dokter , kwam de kamer binnen gelopen. “Hey Maxine , hoe voel je je?” vroeg hij. “Het gaat goed me.” Zei ik en de dokter lachte zwakjes. “Geen last meer gehad van trillen?” ik schudde mijn hoofd. “Dat is goed. Als het zo blijft , dan kan het zijn dat je morgen al naar huis mag.” Er kwam een lach op mijn gezicht toen hij dit vertelde. “Slaapwel Maxine.” Zei hij nog en verliet toen mijn kamer. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik naar het badkamertje wat op mijn kamer was en deed mijn haren in een staartje. Ik ging nog naar de wc en liep toen mijn badkamertje weer uit. Ik ging weer in bed liggen en sloot mijn ogen. Even dacht ik aan niks, en viel toen in een diepe slaap.