OPDRACHT 02

Alle wegen leiden naar Rome

"Shit," hoorde ik Lisa mompelen.
"Wat?" vroeg ik terwijl ik mijn rugzak op mijn rug deed.
"Heb je een pleister? Ik ben met mijn vinger tussen de sluiting van mijn rugzak blijven steken." Ze keek me hoopvol aan en toonde haar bebloede vinger als uitleg.
Ik lachte. "Typisch iets voor jou, Lizz."
Ze wierp me een boze blik toe maar die verdween snel weer van haar gezicht toen ik een hele doos pleisters en verbanden uit mijn zak haalde. Ik gaf haar een geschikte pleister, hielp haar toen ze hem niet onmiddellijk open kreeg en nam toen voor de tweede keer in nog geen vijf minuten mijn veel te zware rugzak op.
"We moeten nu echt gaan, anders komen we nooit op tijd aan bij het hostel."
"Stresskonijn." Ik draaide met mijn ogen toen ik haar belediging hoorde en begon te stappen. Ze volgde me, en samen liepen we weg van de camping waar we de nacht hadden doorgebracht. Tien minuten later liepen we langs een drukke weg met onze duim hoog in de lucht.
Liften naar Rome, het was niet mijn idee geweest maar Lissa was zo enthousiast geweest dat ik wel mee moest gaan. Enkele ogenblikken later stopte een auto voor onze voeten. Lissa deed de deur open en een jongeman lachte vriendelijk naar haar.
"Rome?" vroeg Lissa verleidelijk.
"Yes, get in!" Lissa haalde haar rugzak van haar schouders, stapte in de auto en nog voor ik de deur van de achterbank kon opentrekken, drukte de man zijn gaspedaal in. Vijf seconden later stond ik helemaal alleen langs de kant van een weg in Noord-Italië. Het duurde even tot alles tot me doordring. Mijn beste vriendin was zonet ontvoerd.
Ik ging zitten en probeerde niet in paniek te raken. Ik moest mijn moeder bellen. Ik had mijn mobieltje al in mijn handen toen ik besloot dat het geen goed idee was haar te bellen. Ze zouden in paniek zijn, en ze konden helemaal niks doen. Na even denken besloot ik dat er maar één oplossing was. Ik zou Lissa terugzien in Rome. Ze zou zich wel redden. En onze vakantie zou doorgaan. Ik ging terug staan en vond een lift. Ik stuurde Lissa een berichtje.
Na vijf minuutjes had ik al een antwoord.
Blijf kalm, alles komt in orde.
Ik spring bij het eerste rode licht uit die auto.
Zie je in Rome
Ik voelde me al een heel stuk kalmer nu ik wist dat ze haar mobiel nog bij zich had.
De rit naar Rome leek eeuwig te duren. De jonge vrouw die me meenam was heel vriendelijk, maar ik was teveel in gedachten verzonken om een goed gesprek te voeren. Na drie uur zette ze me af in het centrum van Rome. Op datzelfde moment kreeg ik een berichtje.
Ik ben uit de auto, wat een viezerik.
Opeens doemden allerlei vreselijke scenario's op in mijn hoofd. Mijn beste vriendin helemaal alleen ergens langs de kant van de weg terwijl een enge man haar zocht. Ik deed mijn ogen dicht en ademde een paar keer diep in en uit. Het hielp eigenlijk niet echt, maar ik moest verder. Ik zocht de dichtstbijzijnde metro, vroeg drie mensen de weg naar ons hostel en kwam een uur later eindelijk aan. Ik had de hele tijd de neiging Lissa te bellen maar dat was veel te duur. Ik moest mijn geld sparen voor als het echt nodig was.
Ik checkte in en kreeg de sleutel van onze kamer. Daar ging ik op het bed liggen en probeerde mijn ogen te sluiten. Ik moest in slaap gevallen zijn, want een zacht geklop maakte me wakker. Ik schoot recht en het duurde enkele seconden voor ik besefte waar ik was en wat er was gebeurd. Ik opende de deur en ving een uitgeput meisje op in mijn armen. Lissa begon te huilen en ik trok haar mee de kamer in. Haar broek hing vol modder en haar truitje was gescheurd. Ik durfde haar niet vragen wat er was gebeurd. Ik ging naar het kleine badkamertje en liet de douche lopen. Nadat Lissa een warme douche had genomen zag ze er al een heel stuk beter uit. Ik had ondertussen haar bed al opgemaakt en ik overtuigde haar ervan dat we beter gingen slapen. Ze pruttelde niet tegen en kroop in het bed.
"Laat de vakantie beginnen," zei ze met een flauw glimlachje op haar gezicht. "Je ziet wel, alle wegen leiden naar Rome. Al had ik toch liever jouw weg genomen."
Ik glimlachte maar voelde me enorm schuldig.
Ik zou morgen wel horen wat er was gebeurd.
Nadat ik mijn pyjama had aangedaan kroop ik bij haar in het kleine bed.
En met mijn beste vriendin in mijn armen viel ik in slaap.
De vakantie kon beginnen.