Hoofdstuk 003

Zo snel als ze kon rende ze een rondje door haar grote huis heen tot ze met een doffe knal tegen haar eigen moeder op knalde. 'Mam waar is pap?' sprak ze vervolgens. Haar moeder wees richting de keuken tafel waar haar vader over zijn krant heen gebogen zat, hij had een kopje koffie in zijn hand en de auto sleutels lagen naast de krant op de tafel.
'Pap kunnen we gaan?' sprak Madelief met een mega glimlach op haar gezicht die er waarschijnlijk de eerste paar uur er niet meer af te halen was, maar dat boeide haar niet. Ook al zag ze er helemaal niet uit, ze was vrolijk en daar ging het om. Haar vader sloeg de krant dicht, vouwde hem nog even netjes rustig op en dronk zijn laatste slokken koffie leeg. 'Laat me eens zien waar je moet zijn' sprak hij ten slotte. Soepel haalde Madelief het kaartje uit haar tasje waarna haar vader hem even goed bekeek.
'Dan word het ook maar tijd om te gaan he' sprak hij ten slotte. 'Pak je jas, we gaan' Hij glimlachte even naar zijn dochter waarna hij richting de gang liep en zijn voeten in zijn oude werkschoenen liet glijden. Hij pakte de jas van zijn dochter en gaf die aan haar waarna hij naar buiten stapte, gevolgd door zijn dochter. Ze trok ondertussen haar rode jas aan die ze had overgenomen van haar vader. Langzaam volgde ze haar vader richting de auto die de deur voor haar opende zodat ze in kon stappen op haar rode all stars, al jaren had ze ze maar ze kon ze maar niet weg gooien. Het was rood en het paste perfect bij 1D en daarom konden ze natuurlijk niet weg, de meeste mensen snapten dat niet maar ze was gewoon gehecht aan die schoenen die nu aan haar voeten zaten. Ze had ze al jaren voor deze dag, hoe klein ze haar ook waren, dat boeide haar niet meer.
Al snel gooide haar vader de deur dicht en liep hij om de auto heen en klapte hij daar de deur open en dicht zodat hij achter het stuur kon zitten. Vrolijk deed Madelief haar gordel om waarna ze uit het raam staarde, ze had er zin in. Dat was niet in woorden te beschrijven.
Langzaam begon de auto te starten en reed hij met een enorme vaart en een blij meisje de straat uit, richting het concert van 1D.

Na een tijd gereden te hebben, een pauze gehad te hebben zag je toch in de verte al een horde meiden staan met borden, shirtjes en van alles van 1D. Madelief haar ogen werden groot toen ze dat alles zo zag, een zucht liep over haar lippen heen. Het werd toch een klein concert? Niet voor duizende gillende meisjes? 'Veel plezier' murmelde haar vader waarna ze op haar all stars uit stapte.
Met grote ogen keek ze naar de meiden waar ze zich al snel heen begon te wanen, hadden ze allemaal een kaartje gewonnen net zoals haar? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden, of antwoorden die ze zelf niet wist.
Voorzichtig wurmde ze zich ene beetje door de meisjes heen tot ze vooraan kwam waar een stel bewaakers stonden, ze keken haar vragend aan en vroeger naar haar kaartje. Al snel viste Madelief het kaartje uit haar zak en strekte ze haar hand vooruit, de bewaker knikte en liet haar er langs gaan. Ze wist niet hoe snel ze naar binnen toe moest schieten en dat deed ze dan ook. Het stond binnen langer niet zo vol als buiten, het was een beetje krap en klein binnen maar het was er niet enorm druk, dus ze had meer kans op een glimlachje van 1 van de jongens en dan het liefste van Zayn, ze wist wel dat dat bijna onmogelijk was maar als nog. Wie niet waagt, wie niet wint. Met grote stappen liep Madelief naar het dicht bijzijnde plaatsje voor het podium waar ze naar het podium keek, het was nog leeg maar het zal niet lang meer duren en dat wist zij zelf ook. Met een enorme glimlach keek ze naar het podium waar al snel rook op werd gespoten en er 5 jongens op kwamen gelopen met enorme glimlachen op hun gezichten.