* Hoofdstuk 22

“Opstaan. Het is een grote, grote, grote dag vandaag.” Ik hoor dat de gordijnen opengeschoven worden en de lakens worden voor me af gegooid. Zoals elke ochtend, kreun ik smekend voor nog vijf minuutjes in mijn heerlijk liggende bedje. Elke ochtend dreigt Effie weer om Peeta erbij te halen. Dit keer is het anders. Dit keer voel ik meteen na mijn smeekbede ijskoud water over mijn lichaam heen komen. “Effie zei dat je wakker moet worden.” Hoor ik Peeta zeggen. “Het is inmiddels een grote, grote, grote dag.” Ik moet lachen om zijn imitatie van Effie en verdwijn dan de badkamer in om me klaar te maken en daarna te ontbijten. Na het ontbijt gaan Declan en ik naar het trainingscentrum. De ochtend is zoals elke ochtend. Pas na de lunch worden we één voor één naar binnen geroepen. Uiteindelijk zijn Daz, Macy, Declan en ik nog over. Daz en ik laten Macy en Declan even alleen achter om met elkaar te praten. Hij gaat de spelmakers laten zien hoe goed hij met een zwaard overweg kan. natuurlijk. We oefenen vaak samen in het bos. In het gedeelte van District 11, waar Daz woont, worden veel overvallen gepleegd. Hij heeft dus wel wapens en vaardigheden nodig en die heeft hij ondanks dat hij er telkens weer voor gestraft wordt. Zijn drie zusjes moeten toch beschermd worden als zijn ouders aan het werk zijn. net als ik hem wil vragen wat hij bedoelde toen hij zei dat ik een kans heb, wordt hij naar binnen geroepen. “Veel succes. Laat ze maar eens wat zien.” “Nee Silber,. Laat jij ze maar eens wat zien.” En dan is hij verdwenen. Ik ga bij Declan en Macy zitten. “Jij en Daz hebben een sterke band. Hebben jullie misschien..?” begint Macy. “Nee, geen relatie.” “Sorry. Ik dacht… nou ja… jullie zijn een leuk stel samen." Tja… ze moest eens weten. Daz begrijpt me. Hij is er altijd voor me. Hij beschermt me. En dan dringt het tot me door. Hij beschermt me. Hij weet dat ik een kans maak omdat hij daar zelf voor gaat zorgen. Hij offert zich op om mij de Spelen te laten winnen. Allerlei gedachten komen in mijn hoofd langs. Voordat ik het weet, ben ik alleen in een lege ruimte. Dan wordt er iets omgeroepen. Mijn naam. Met trillende benen sta ik voor de deur die openschuift. Eenmaal in de trainingsruimte, zie ik een zwaard en een riem vol messen liggen. Ik doe de riem om mijn middel en pak het zwaard in mijn hand. Ik ga klaarstaan en wacht op de trainer, die bij dat onderdeel hoort, om mij te assisteren. Ik ben klaar om de spelmakers te laten zien wie ik ben.