Underwear 10

Terug aangekomen duwt Harry de voordeur dicht en hoor ik gelach de woonkamer vullen. Harry gaat naast mij staan en zucht geïrriteerd. ‘Ze zijn er,’ mompelt hij en trekt mij mee naar de deur van de woonkamer. Zachtjes duwt hij de woonkamerdeur open en word het stil.
‘Dat zijn waarschijnlijk Harry en Aundrianna.’ Harry rolt snel met zijn ogen en samen lopen we de woonkamer binnen. Er zit een vrouw op de bank en naar haar een meisje die mij met vriendelijke ogen aanstaart. Naast Anne zit een jongen met een fel rode broek en een blauwgestreept shirt.
‘Het is Aundrianne, moeder.’ De vrouw schiet in de lach en al snel volgt iedereen behalve de jongen in het blauwgestreepte shirt en fel rode broek, hij is de enigste die mij met een grijns aanstaart.
Harry en ik nemen plek op een bank die tegenover de openhaard staat en ik voel de ogen van de jongen op mij branden.
Anne kijkt mij met grote ogen aan en kucht daarna moeilijk om haar blik weer op de vrouw te werpen. De kans grijp ik en zachtjes leun ik naar Harry toe. ‘Die jongen staart mij de hele tijd aan,’ fluister ik zachtjes zodat niemand het hoort. Harry kijkt mij met een brede glimlach aan.
‘Dat komt omdat hij nieuwsgierig is wie jij bent, hij weet dat ik nooit iemand mee naar huis neem.’
Zachtjes knik ik en kijk ik de jongen recht in zijn ogen aan. Hij heeft blauwe ogen die groter worden en hij glimlacht vriendelijk naar mij. ‘Hij maakt me bang.’
Harry schiet in de lach en hij krijgt alle ogen op zich gericht. ‘Is er iets mis, Harry?’ Met zijn wijsvinger veegt hij zijn tranen weg die over zijn wangen rollen en hij schud met zijn hoofd.
‘Negeer hem, hij heet trouwens Louis.’ Zijn naam begint door mijn hoofd te spoken en ik knijp in het leer van de bank. Hoe kan ik hem negeren, als ik zijn ogen op mij voel branden?
Met één bewegen staat Anne op en loopt ze onze richting op om iets te vragen. ‘Ga anders naar de muziekkamer, samen met Louis.’ Ze werpt haar blik op Louis die zijn naam heeft gehoord en met een vriendelijke glimlach staat hij op. ‘Is goed,’ zegt Harry nors.
Alle twee staan we op en zie ik hoe Louis al bij de woonkamerdeur staat. ‘Nieuw vriendinnetje Styles?’ Met een gespannen houding leunt hij tegen de woonkamerdeur aan en verstijf ik.
‘Jaloers Tomlinson?’ kaatst Harry terug en hij duwt Louis aan de kant om de woonkamerdeur woest open te trekken. Harry pakt mijn hand vast en begeleid me door het huis. Ik hoor de voetstappen van Louis ons achtervolgen, hij is hier dus vaker geweest.
Mijn mond valt open als we in de muziekkamer aangekomen zijn en laat Harry mijn hand los. ‘Dit is prachtig,’ fluister ik als ik met mijn vingers over de piano heen ga. Ik druk de toetsen in en een schel geluid galmt door de kamer heen. ‘Vind ik ook helaas hebben wij er geen, te weinig ruimte.’
Louis is naast mij komen staan en draait zich nu om naar mij. ‘Ik heb me nog niet voorgesteld, Louis Tomlinson en jij bent?’
Voorzichtig draai ik me ook om en kijk ik doordringend naar zijn hand die hij naar mij uitgestoken heeft. ‘Aundrianne,’ fluister ik en voel hoe ik begin te draaien. Zoals ik al zei, deze naam past niet bij mij. Louis knikt goedkeurend en grijnst. ‘Aundrianne,’ mompelt hij als hij naar de piano loopt.
Hij neemt plaats achter de piano op een oud hout krukje en krakend schuift hij hem naar voren toe. Ik schuifel richting een stoel toe en ga erop zitten. Harry staat aan de andere kant van de piano en ze werpen elkaar een vertrouwde blik toe. ‘Hetzelfde als altijd?’
Louis knikt en met zijn vingers glijd hij zorgvuldig over de toetsten heen van de piano. Mooie klanken vullen mijn oren en benieuwd wat ze gaan doen kijk ik ze aan. Harry knipt zachtjes in zijn vingers en laat daarna zijn handen op de piano rusten.
Zijn hese stem vult mijn oren en verbaasd door zijn stem kijk ik hem aan. Ik ken het lied wat hij zingt bepaald niet en toch klinkt het prachtig. De mooie klanken die de kamer vullen, zijn prachtige stem die mij de rillingen laat geven. Alsof dat het enigste is wat nu bestaat.
Geobsedeerd luister ik naar zijn stem en verdwijnt hij langzamerhand. Met een openmond staar ik hem aan en zijn ogen houden de mijne gevangen. ‘Dat was prachtig,’ fluister ik nog steeds verbaasd dat hij zo mooi kan zingen. Hij haalt zijn schouders op en ik zie hoe hij op zijn lipbijt.
‘Valt mee,’ fluistert hij hees en hij loopt naar de deur toe om daarna in het niets te verdwijnen. Het houten krukje kraakt, wat mijn aandacht trekt. ‘Wat is er met hem aan de hand?’
Louis zucht en knippert met zijn ogen. ‘Zijn ouders vinden het maar kattengejank, alleen snappen ze niet dat het zijn droom is.’ De woorden raken mij diep en mijn ogen worden vochtig, hoe kunnen ze zoiets zeggen over hun bloedeigen zoon?
‘Het is hard, maar er zijn ergere dingen.’ Louis loopt naar de deur toe en laat mij alleen achter. Een tijdje blijf ik alleen achter in de muziekkamer en staar ik naar de deur. Razendsnel vlucht ik naar de deur toe en trek ik hem open. Ik kijk om me heen en probeer te denken waar ik de heenweg gelopen heb. ‘Mevrouw, zoekt u Harry en Louis?’
Opeens staat Keef voor mijn neus en glimlacht hij vriendelijk. Ik knik met mijn hoofd en hij begint te lopen. Het is niet de woonkamerdeur waarvoor we stoppen maar een andere deur die ik nog nooit geopend heb. Zachtjes duw ik hem open en zitten Harry en Louis op een bank voor een openhaard.