O2O

"Ik had gelijk! Ik had gelijk! Ik wist het!" schreeuw ik uit, terwijl ik -toch wel voorzichtig- op Louis spring. Hij had net zijn ogen geopend. Verdwaasd kijkt haar naar me op. "Eeh... Hoi?" weet hij nog net uit te brengen. "Hoi!" ik geef hem een stevige knuffel. Als ik weer normaal ga zitten kijkt Louis me nog steeds een beetje beduusd aan. "Wacht." zeg ik en ik ren de kamer uit. Op de gang ren ik op de eerste de beste persoon met een witte jas aan af en zeg "Hij is wakker! Hij is wakker! Kom alstublieft!" de dokter trekt zijn wenkbrauwen op en loopt me dan zonder iets te zeggen achterna. Ik leidt hem naar de kamer van Louis. "Eeh.. Mevrouw, dit is niet mijn patiënt?' zegt de dokter dan. "Ik zal de goede dokter hier over informeren." ik kijk even verbaasd naar hem op, maar wacht dan geduldig tot de goede dokter komt. Louis kijkt me even raar aan. "Wat is er allemaal aan de hand?" ik lach even. "Dude, je hebt een week in coma gelegen." Louis' ogen worden groot. "Een week?!" vraagt hij geschokt. Ik knik even. "Ben zo terug, dit moeten de jongens weten!" ik spring op en huppel de gangen weer op. Deze dag kan niet beter worden!
Dat dacht ik... Want een klein uurtje later bleek dat Louis kerngezond was, ja, zelfs na een week in coma te hebben gelegen. Nu zitten we weer in de wildernis. Ze zijn wel zo sympathiek geweest om ons aan de overkant van het meer te droppen, want nog eens over dat meer zwemmen zou ik echt nooit willen en kunnen. Ik schrik op van een stem uit de hemel. "Heel goed gedaan... Tenminste... In ieder geval, jullie hebben de overkant bereikt!" ik rol even met mijn ogen. Lekker subtiel. Louis zucht en kijkt even naar beneden. Ze begrijpen echt niet dat we nu gewoon naar huis willen. Louis heeft een week bewusteloos in een ziekenhuisbed gelegen en hij heeft nog niet eens zijn familie gezien! Ik vind dat echt niet kunnen. "Jullie krijgen geen beloning omdat jullie niet op een creatieve manier naar de overkant zijn gegaan." wat? Zijn ze helemaal gek geworden. Ik hoor een klap en een kuchje. "Sorry, eeh.. Ja... Jullie zullen de volgende opdracht vanzelf wel tegenkomen... Succes!" ik kijk even naar Louis. Die zucht even, maar zegt dan: "Kom op, hoe sneller we die opdracht tegenkomen, des te sneller we ook weg kunnen uit dit verschrikkelijke rotbos." ik knik even. Ik haat iedereen die ervoor heeft gezorgd dat we gewoon weer terug zijn gegooid in dit rotbos. Ze hadden alleen mij hier moeten dumpen, ik heb Louis bijna vermoord, ik heb voor al die chaos gezorgd. Waarom hebben ze Louis hier ooit weer terug gezet. Het is niet eerlijk! "Het spijt me, Louis." zeg ik. Hij kijkt me even verbaasd aan. "Wat spijt je?" vraagt hij. Ik zucht en ga zitten. Op de grond, ja. Ik leg mijn hoofd in mijn armen en vecht tegen de tranen. Louis komt naast me zitten en geeft me een knuffel. Snel maak ik me los uit zijn armen. "Het is mijn schuld dat je bijna bent verdronken Louis! Ik verdien jouw troost niet! Ik zou niet eens moeten huilen nu!" Ik verberg mijn hoofd weer in mijn armen. "Luister, Maddie, ik zwom net zo goed met je mee, ik wist heel goed dat we het niet zouden redden, maar ik deed het voor jou. Het is niet jouw schuld, oké, het was mijn eigen beslissing!" ik schud mijn hoofd. "Kom op Maddie, voel je niet schuldig. Ik leef nog hoor." probeert hij. Ik antwoord niet en sta weer op. "Laten we die verdoemde opdracht vinden."

Ik heb een One Shots verhaaldinges aangemaakt, dus neem een kijkje en lees mijn uberfantastische droom. (ik zal asap uitzoeken hoe je een linkje invoegt, ik ben een urlinvoegamateurtje