Jonas broertjes versie 2007 en 2012, plus een Niall in een legerkleurig pakje met een hoed en een snor.

Ik open mijn ogen. 'Waar heb je me nou weer heen gebracht?' vraag ik dan, als ik voor me een groot plein zie. In het midden een grote kring met mensen. Ik kan niet zien wat er achter gebeurt. 'Kom mee, dit zijn je vrienden vandaag.' mijn vrienden vandaag? Echte vrienden heb je toch wel langer dan één dag? Het zal allemaal wel. Ik glimlach even naar het groepje mensen dat voor me staat. Er is maar één meisje met blondgeverfd haar dat verveeld de andere kant op kijkt. Haar kaken bewegen ritmisch op en neer. Iew, een kauwgomkauwer. Ik draai me even om om mijn moeder gedag te zeggen, maar die is al verdwenen. Het middelste meisje buigt haar elleboog zodat ik mijn arm er doorheen kan steken. We lopen wat meer naar het midden, langs een groepje jongens. Wacht, dat zijn niet zomaar jongens... Ik draai me even om. De jongen met krullen kijkt me even lachend aan. Dat waren de Jonas Brothers, die van vroeger. Maar het is 2012? Hebben ze hun uiterlijk alweer veranderd? Plastische chirurgie ofzo. Verward shud ik mijn hoofd. We staan inmiddels midden op het plein. Ik zie wat haar uitsteken boven de menigte, er zijn drie jongens muziek aan het maken. Ik ga even op mijn tenen staan en zie dat het de Jonas Brothers zijn. Alweer? Dit kan niet waar zijn! Ik knipper met mijn ogen en kijk nog eens. The Jonas Brothers versie 2012 staan midden op het plein een, voor mij onbekend, liedje te spelen. Ik herken wel een melodie van een filmpje dat ik had gezien toen ze bezig waren in de studio. Zou dit hun nieuwe liedje zijn? Oké, dat zou toch wel heel cool zijn. Ik zak weer neer zodat ik op mijn hele voet sta en kijk even om mijn heen. Links zie ik opeens vijf jongens een café in rennen. Ga weg! Dat was One Direction. Ik kijk even naar het meisje naast me, mijn arm is nog steeds tussen haar arm en zij in geklemd. Ze lacht even naar me. Langzaam wordt de kring om de drie broers kleiner. Mijn vrienden van vandaag lopen naar een ander café, maar ik blijf er nog even staan. Nick, Joe en Kevin komen naar me toe gelopen, en ze lachen een grote tandpastasmile. Behalve Nick dan, die glimlacht met zijn mond dicht. Ik lach even terug en smelt een beetje. 'Kan ik eeh.. Kan ik misschien op de foto met jullie?' vraag ik dan. 'Ofcourse.' antwoordt Joe. Natuurlijk ze zijn Amerikaans. O wacht, hij verstond mijn vraag. Eeh.. huh? Ik geef mijn camera aan iemand die langs ons loopt, zonder erbij na te denken. De vrouw kijkt even verbaasd naar de camera, zodat ik even de tijd heb bij mijn idolen te gaan staan. De foto wordt gemaakt en opeens is het hele plein leeg. Raar. Het plein vult zich net zo plotseling als dat het leeg liep en nu staan The Jonas Brothers versie 2007 en versie 2012 beide voor me. Ik lach even en loop dan het café in waar mijn vrienden van vandaag zitten. Ze zijn druk in gesprek over One Direction. Ik voeg me er snel bij en zeg dan. 'Als ze dat café uitkomen horen we dat vanzelf wel aan het gegil.' de kauwgomkauwer barst in lachen uit en zegt: 'Sure, zoveel fans hebben ze niet hier.' ik kijk haar even bitcherig aan als ik gegil hoor buiten. Ik geef mevrouw de geblondeerde kauwgomkauwer mijn ik-zei-het-toch look en ren naar buiten. Mee met de menigte fans. Want ja, zo noem ik mezelf wel. Ik vind One Direction umm, best wel leuk. We rennen het plein af, achter de jongens aan, door allemaal straatjes en steegjes. De groep fans wordt steeds kleiner. Pff, die hebben ook een conditie van niets. Ik ren even later als enige een vaag gebouw in. Het is heel donker van binnen. Ik loop in een hal die donkergroen geverfd is en waar als enige een kanon en een trap is. Van de trap lopen opeens jongens, gekleed in een legerkleurig pak, met een vaag hoedje en een snor. Ik kijk ze even verbaasd aan, maar roep dan: 'O my God, het is Niall!' waarop Niall betrapt zijn hand op mijn mond legt. Hmm, zijn hand ruikt naar appeltaart en koffie. 'Eeh.. Sorry, sorry, sorry.' fluister ik dan. Niall lacht even en zegt dat het niet uitmaakt. De andere jongens zijn plots verdwenen. 'Nee, hè? Dit is al de zoveelste keer dat er allemaal mensen verdwijnen.' zegt hij. Ik lach even. Zonder te overleggen lopen we samen het vage groene hotelachtige gebouw uit en praten over van alles en nog wat. We gaan op een bankje zitten voor een reusachtige kerk. Dan staat plots mijn beste vriendin van vandaag voor me. Ze neemt me mee terug naar het plein. Ik kijk nog even om omdat ik Niall gedag wil zeggen, maar hij zit er niet meer. 'Waar is Niall?' vraag ik dan maar. 'Niall? Die is naar de bijenhouder, daar is het altijd rustig.' ik knik even. Ik draai me om en daar staan mijn ouders.
De deur van mijn slaapkamerdeur gaat open, mijn vader staat in de deuropening. 'Doei Annelies.' zegt hij. Ik draai me even om. 'Doei pap, veel plezier!' zeg ik. Hij geeft me een kus op mijn wang en ik draai me weer om. Al snel slaap ik verder.
'Kom lieverd, was het leuk vandaag?' zegt mijn moeder. Ik knik even, maar als we in de auto zitten herinner ik me weer iets. 'Niall!' zeg ik. Mijn moeder lacht even. 'Wat is er met Niall?' 'Ik heb hem vandaag ontmoet, het was heel gezellig, de Jonas broertjes waren er ook en het was heel leuk, maar ik moet nog gedag zeggen tegen Niall!' weer lacht mijn moeder even. 'Thuis mag je verder dromen hoor.' mijn vader daarentegen antwoordt wat fijner. 'Weet je waar hij is? Die Niall?' 'Ja! Ja! Hij is bij de bijenhouder, hier in de stad, want daar is het rustiger!' mijn vader stapt de auto uit en loopt naar de bestuurderskant. Mijn moeder snapt de hint en gaat ernaast zitten. We rijden heel de stad door, maar kunnen de bijenhouder maar niet vinden. 'Pap, heb je de TomTom niet bij je?' vraag ik dan. Hij lacht weer en pakt de TomTom erbij. Al snel zijn we bij de bijenhouder aangekomen, de plek ziet er precies hetzelfde uit als waar we zaten op het bankje, bij die reusachtige kerk. Ik ren naar het bankje toe en knuffel de jongen in zijn legerkleurige pak, met zijn mooie hoedje en snor. 'Ik had nog geen gedag gezegd.' lach ik even naar hem. Hij lacht terug en zegt: 'Goodbye, it was nice meeting you.'

Soms droom je rare dingen. Deze droom vond ik toch wel heel erg leuk en aangezien het zeldzaam is dat ik mijn dromen nog weet als ik wakker wordt dacht ik dat het wel leuk zou zijn hem gelijk op te schrijven. Er is een aantal dingen verzonnen, maar het meeste is echt gebeurd. In mijn droom dan. Gosh, Jonas & 1D op één plein zou ik echt nooit overleven.